Jaworski traktuje tekst jak podpaskę, chusteczkę lub tampon. Coś co zatrzymuje i poniekąd selekcjonuje wydzieliny. Coś, co mu się zbiera.

Skandalista i obrazoburca. Szykowany przez krytyków, uwielbiany przez panienki.

Lecz skoro spadł śnieg pierwszy tego roku i skoro tak tu już jest, że jedno musi być na drugim , to powiem, że tylko z trudnego rodzi się łatwość, z pogmatwanego prostota, a z Kielc Jaworski.

Paradoksem poetyki Jaworskiego jest jakaś immanentna sprzeczność czy chwiejność. (…) W jednej i tej samej osobowości sąsiaduje wiele języków, wiele możliwych “realizacji duchowych”, co najmniej kilka potencjalnych użyć i zastosowań.