Gdyby książeczka ta sprowadzała się wyłącznie do sfery komicznej, to i tak byłaby wybitnym osiągnięciem. A przecież dziełkiem tym można (i trzeba) uruchomić całe tomy skomplikowanego i wielostronnego komentarza, uwzględniającego kwestie teoretyczne oraz okoliczności historyczne i współczesne (odwołania do różnych tradycji, paralele).

Miłobędzka pisze z czułością – czułość wyziera z jej każdego tomu. W wielu wierszach pojawiają się jej znaki: cząstki światła czy “mała przestrzeń, którą naraz potrafimy zobaczyć”. Oprócz zaprzeczania na naszych oczach znikają słowa. “Najprędzej gubię czasowniki, zostają rzeczowniki, rzeczy/ już tylko zaimki osobowe (dużo ja, coraz więcej ja)”.