Lektura tych wierszy to niepowtarzalna okazja obejrzenia ścinków z okładkowego kadru, prześledzenie Marcina Sendeckiego polityki kadrowania może być dla czytelnika rozkoszną łamigłówką. Tym większą, że z mnóstwa równorzędnych rozwiązań żadne nie musi być prawdziwe.

Jednak napięcie, jakie odczuwa czytelnik Sendeckiego, świadczy, że w tej wyrafinowanej i trudnej twórczości nie idzie o rzeczy jedynie, więcej o niezrozumiałe życie z rzeczami, widzianymi na nowo, inaczej.

Projekt Sendeckiego, równie kapryśnie odnoszący się do liryzmu, jak i do narracyjności dwóch ulubionych w najnowszej poezji zasad, służy jako lekcja poglądowa dla różnych analiz mimetyczności i efektu wyrażania Ja w poezji. Zaprzeczając iluzji mimetyczności, jego wiersze przyklaskują i odradzają efekt realności w innych miejscach. Kuglarskie zagrywki nie mają jednak nic wspólnego z humorem wierszy. Żadnej żartobliwości tu nie znajdziemy. Cała zabawa polega bowiem na tym, by podważając pewne zasady, nadal przy ich resztkach pozostawać i nie wypaść z orbity. I Sendecki nie wypada.