Komentarz Piotra Parulskiego do wiersza „odblask”

odblask

patrzę na tru­pa goły nim całym zdję­ty jego wzro­kiem
miesz­cząc się w powło­ce wszy wbi­tej w owło­sie­nie z
języ­ka jego zaro­słem kro­jem fio­le­tu z fiol­ki atra­men­tu
zja­dłem nogę i rękę kopa­ło i bra­ło sra­łem tym do dna
wyci­na­łem z kro­pli spi­ja­nie kapa­ło na wycię­ty rękaw

włók­no w ury­nie włók­no mię­dzy sie­bie wkła­dam leci
stru­mie­niem świa­do­mo­ści opo­wia­da się w nanie­sio­nym
bło­cie bło­na nasion­ka noc­na czkaw­ka rośnie sta­jąc w
gar­dle ewa­ku­acją ewo­ku­je to w sede­sie spusz­cza­niem
wody z oczu sze­lest powiek o taflę rzę­sa w stę­chliź­nie

trza­śnię­cie drzwia­mi egzy­stu­je w mla­ska­niu dłoń­mi jak
brzmi wybu­dza­nie kie­dy jawa tro­chę jadła ssąc klam­kę
urwa­ną od kory­ta­rza kie­dy tra­twa pod­pły­wa od środ­ka
wycią­ga­jąc dru­ty z prze­łącz­ni­ka świa­tła przy­kła­da­jąc je
do środ­ka tkan­ka błysz­czy się przy­wią­za­niem do orga­nu

„jak żyję” nic takie­go nie widzia­łem, jak­bym widział to bym prze­żył, jest pobud­ka do dzia­ła­nia jak zbyt dużo przy­mie­rzal­ni w odzie­żo­wym, kie­dy jasne się sta­je że zakła­da.