Raport wojenny (2)

nogi

Nawro­ty gło­wy, zawro­ty gło­du. Nie pod­noś oczu
lecz patrz pod sto­py: pra­wa, lewa, lewa, lewa, pra­wa
krwa­wa, lewa krwa­wa. Wszy­scy mamy nogi i rytm.

Nie; na ogół wszy­scy mamy nogi. Cho­ciaż w krót­kich
sło­wach, w żoł­nier­skich butach, w sty­lu bez krop­ki
bez prze­cin­ka, takim z wiel­kich liter i okrą­głych cyfr
z grub­sza wszy­scy je mamy, powin­ni­śmy

je stra­cić w oko­pach i sto­ją­cych celach, na celow­ni­ku
face­ta, któ­ry cię zdej­mie kie­dy podej­dziesz do stud­ni.

Irina

mówi­li na wsi że jest sza­lo­na: mia­ła w oczach błę­kit­ne
heł­my i siat­kę glo­bu peł­ną brud­nych mięk­kich grud bło­ta
a jej skó­ra po ciem­ku pach­nia­ła sadem spa­dów: żół­tych
zbi­tych jabłek liści śli­ma­ków licho wie cze­go cho­ciaż nikt by
nie wziął jed­nak zabra­łeś pod swój dach jej dach: strze­chę
splą­ta­nych wło­sów kota przy­błę­dę i dia­blę w węzeł­ku utłu­czo­ny
kubek i czer­wo­na ema­lia warg: jej usta po ciem­ku
były bar­dzo ciche i głod­ne cho­ciaż nigdy nie umia­ły
pro­sić: sta­ła boso na dro­dze tak dłu­go aż nie otwar­li furt­ki
aż nie puści­li w drzwiach mil­cza­ła wszyst­ko na co nie wpa­dłeś
prze­pad­nie roz­pad­nie się po polach kie­dy wej­dziesz w nią
jak w minę