Wier­sze, w któ­rych cia­ło i natu­ra spla­ta­ją się w cichym, intym­nym dia­lo­gu, a obra­zy mięk­ko­ści pod­szy­tej nie­po­ko­jem wra­ca­ją jak echo. To opo­wieść o odej­ściu, któ­re pozwa­la zostać, o mil­cze­niu nio­są­cym wię­cej niż sło­wa, o czu­ło­ści, któ­ra przy­cho­dzi z chło­dem. Książ­ka, któ­rą moż­na podać z ręki do ręki – lub zosta­wić pod drzwia­mi, ufa­jąc, że znaj­dzie czy­tel­ni­ka.