Bojownicy bez broni

Nadajemy muzykę taneczną nocą

Jestem ogni­kiem papie­ro­sa
i ryt­mem muzy­ki jaz­zo­wej,
szyb­kim, lek­kim, ale z pogło­sem
śmier­ci.

Jestem prze­strze­nią pod­łóg
i restau­ra­cji
– echem kró­lu­ją­ce­go tam tań­ca,
wol­ne­go, ale z pobrzmie­wa­ją­cym

ryt­mem stwo­rzeń,

twar­dym, gorą­cym, mil­czą­cym.

Jestem powie­wem ognia
w waszych ner­wach, któ­re się sza­mo­cą –
sen­sem dro­gi, po któ­rej
błą­dzi­cie za dnia i nocą.

Jestem sam w sobie ryt­mem –
weso­łym – bez szczę­ścia –

twar­dym, gorą­cym, mil­czą­cym.

Nie jestem już ryt­mem
bia­łych drżeń kie­li­cha kwia­tu.

Ani grą ryt­mów zie­mi,
ani pie­śnią pły­ną­cą przez zbo­że,
ani ryt­mem rado­snym
nad­cho­dzą­cej i roz­kwi­ta­ją­cej
wio­sny.

Ani ryt­mem glo­bu i natu­ry,
dobrym, bli­skim, miłym,

wiel­kim, wiecz­nym i nie­ugię­tym

– jestem ryt­mem i refre­nem tanecz­nych melo­dii
gło­du, cza­su, śmier­ci.

Przeznaczenie

To ten ogień, co się śmie­je w two­ich oczach
i w mych rękach igra chłod­no i wytrwa­le,
sieć opo­ru w nas prze­pa­la i tak pło­nąc,
w lodo­wa­to­błę­kit­ne prze­mie­nia się fale.

Fala nie­sie nas ku sobie i jak pia­na
nasze dło­nie się spla­ta­ją, two­je, moje.
Nie chcie­li­śmy nicze­go, gdy to się zaczę­ło.
Jak się skoń­czy, teraz wie­my już obo­je.

Dry­fu­je­my tak ku temu, co się zda­rzy,
zapła­ci­my marze­nia­mi, to moż­li­we.
Wciąż cze­ka­my, lecz wie­dzie­li­śmy od razu.
Sło­wa nie są ani twar­de, ani tkli­we.

I słu­cha­my. I w skry­to­ści ogień pło­nie.
Niczym pia­na się spla­ta­ją nasze dło­nie.
Dry­fu­je­my tak ku temu, co nas spo­tka:
ogień cichy jak oce­an, kie­dy pło­nie.

Wchodzimy w gwiazdę –

Noc jest jasna, choć chmu­ry

dry­fu­ją pod księ­ży­cem.

Śpią­ce kwia­ty wiatr koły­sze

na zbo­czach traw­ni­ków.

Bzy już prze­kwi­tły, lecz róże

krwa­wią nie­prze­rwa­nie,

tak słod­ko i bole­śnie jak dwoj­ga ludzi

kra­dzio­ne spo­tka­nia…

Noc wszyst­ko przy­bli­ża.

Pust­ka w odda­li dźwię­czy.

– – A my wcho­dzi­my w gwiaz­dę,

trzy­ma­jąc się za ręce.

Śmierć

Spo­tka­łem śmierć, gdy byłem małym chłop­cem,
lecz tyl­ko jako ciszę wokół kogoś, kogo kocha­łem.
Nigdy jako chłód albo cień cza­ją­cy się obok,
któ­re­go nikt nie nazy­wa i się mu nie wymknie.

Nigdy jako chłód obce­go przed­mio­tu.
Sztyw­nie­ją­cych mię­śni głę­bię za głę­bią.
Jak­bym trzy­ma­jąc czy­jąś zim­ną dłoń w swo­jej dło­ni,
wpa­dał i wpa­dał w chłód bez­prze­strzen­ny.

Teraz ją roz­po­zna­ję, tu i wszę­dzie wokół.
Stoi w lesie cicha, osnu­ta świe­tli­stym woalem.
Idzie jak osza­ła­mia­ją­ca dal po let­nim nie­bie,
na ustach śpią­ce­go kła­dzie się żalem.

Cze­ka, zawsze jak­by z boku rze­czy,
cień ukry­ty wśród drzew, żył, nad urwi­skiem.
Wzbo­ga­ca o nowe sekun­dy i wię­cej bólu.
I zawsze jest przy mnie bli­sko.

Lecz roz­mów ze sobą nie pro­wa­dzi­my,
ani za dnia, ani gdy gwiaz­dy cho­dzą chma­ra­mi.
Obo­je tyl­ko wie­my, że to dru­gie jest obok.
Nic wię­cej nie trze­ba. Na pew­no się spo­tka­my.

W podróży

Bez wspo­mnień, spo­koj­ny i sam jeden idę,
w pust­kę prze­strze­ni mie­rzą ramio­na,
nabrzmie­wa­ją cięż­kie, głu­che echa mia­sta
i roz­bry­zgu­ją się w biel i pył jak fala, kie­dy kona.
Idę na gra­ni­cy bez­kre­su, wśród
zmil­kłych rze­czy, lecz bez nadziei i bez lęków woj­ny,
bo nigdy nie byłem tak bez­brzeż­nie sam
i nigdy nie czu­łem się tak spo­koj­ny.

Nicze­go nie zabra­łem. Stos papie­rów
leży na sto­le chwiej­nym ze sta­ro­ści,
ukry­te w atra­men­cie, zapo­mnia­ne sło­wa
zosta­ną tam i będą żyć w obco­ści.
I nie ma stra­chu, i nie ma rado­ści
wybu­cha­ją­cych śnie­giem, ogniem, łza­mi
– są tyl­ko oczy wpa­trzo­ne w pust­kę,
prze­strzeń świa­ta z moimi spię­ty­mi żyła­mi.

– – Garst­ka wier­szy. I sub­tel­ny chłód w tym roku.
I te puste ław­ki. I te sztyw­ne drze­wa:
Zimo­wy zmierzch, w roz­ga­łę­zio­nym mro­ku
poświa­ta lamp tram­wa­jów tyl­ko śpie­wa.
A wokół mnie na mile sze­ro­kie świa­ty:
wyna­ję­ty pokój, Zie­mia krę­ci się i mie­ni,
a z nią waliz­ki goto­we do dro­gi.
I wokół ramion prze­cią­gły szum prze­strze­ni.

Słyszę tylko, jak łomocze moje serce –

Tu rosną świer­ki i rząd bia­łych brzóz,
i znów jest let­nia noc. Mokre kobier­ce
jak szept bawią się źdźbła­mi u mych ust,
wszech­świat jest tuż i toń błę­ki­tu nie­ba,
– sły­szę tyl­ko, jak łomo­cze moje ser­ce.

Leżę wśród wszyst­kich moich rze­czy.
Jutro powo­li roz­pły­ną się w toni,
wśród stra­chu, któ­ry znów rośnie –
znów ludz­kie losy prze­rwie jazgot bro­ni,
dwie pary rąk zosta­ną roz­dzie­lo­ne
i stra­chu psy sza­lo­ne będą gonić.
To dzie­je się zno­wu –
a ja jestem bez bro­ni.

Leżę wśród wszyst­kich moich rze­czy.
Jutro powo­li roz­pły­ną się w toni.
Już pal­ce obej­mu­ją kamień
i zaci­ska­ją się na lan­cy dło­nie.

I rośnie strach,
kie­dy bia­łe­go słoń­ca naszych dni nad­cho­dzi czas,
i nim usły­szę, że kogut pie­je
trze­ci raz.

Dziś w nocy rośnie na tej wyspie tra­wa.
Jutro strach przed śmier­cią znów wypeł­ni trze­wia,
– a my wciąż w dro­dze, wciąż w dro­dze,
dokąd, nikt nie wie.

Ale tutaj są świer­ki i nie­me bia­łe drze­wa.
Sły­szę tyl­ko, jak łomo­cze moje ser­ce.
I nie­bo jest bli­sko, tak bli­sko, i w swo­ją głę­bię
spo­wi­ja mokrych traw kobier­ce.

Bardziej niż kiedykolwiek

W mrocz­nym mro­ku – kie­dy życie tak bole­sne jest i nie­me,
my uczy­my się, jak szczę­ściem i uśmie­chem pro­mie­nie­je.
Teraz, gdy już wie­my, że w sekun­dę może nadejść śmierć,
patrzeć się uczy­my w wiel­kie ser­ce świa­ta
i słu­cha­my, jak się śmie­je.

Po zie­lo­nych, wiel­kich łąkach cho­dzić się uczy­my
i odde­chów tra­wy słu­chać, kie­dy się zie­le­ni,
i pod­no­sić do roz­wia­nych gwiaz­do­zbio­rów gło­wy,
i na polu sie­dzieć, i ner­wo­wym liniom dło­ni kazać gła­dzić
garść od desz­czu mokrej zie­mi.

Uczy­my się kochać – kochać moc­niej i gorę­cej –
nie płeć tyl­ko, usta, dło­nie, cia­ła zaka­mar­ki wszyst­kie.
Lecz cichut­ko u dziew­czy­ny uko­cha­nej leżeć boku
i w jej ser­ce się wsłu­chi­wać, gdy w nim nocą ogień pło­nie,
i rado­śnie bije żywe, bli­skie.

Czeszesz włosy

Cze­szesz wło­sy po wal­ce. Jesien­ne desz­czo­we nie­bo
za wal­czą­cy­mi drze­wa­mi cięż­kie od ciem­no­ści
– tło jak z Rem­brand­ta i obce świa­tło w two­jej twa­rzy,
nie­spo­koj­ne, z łuną palą­cej samot­no­ści.

Ręka trzy­ma­ją­ca grze­bień – taka samot­na na tle mro­ku,
głę­bi, dali – jak­by przy mojej pier­si szu­ka­ła schro­nie­nia.
A w two­im zamknię­tym ser­cu budzi się marze­nie
i wycho­dzi naprze­ciw pustej prze­strze­ni.

Teraz sią­pi deszcz. I zno­wu jest z tobą samot­ność.
Two­ja dro­ga to szu­ka­nie, jak moja. A tak­że uciecz­ka
w górę do puste­go, szu­mią­ce­go nie­ba i w głąb duszy
– do cze­goś nie­omyl­nie sil­ne­go i pięk­ne­go.

Publi­ka­cja powsta­ła dzię­ki wspar­ciu Duń­skiej Fun­da­cji Sztu­ki