Kwiat

Byłem już star­szy, gdy pew­ne­go dnia w holu pew­nej insty­tu­cji pod­szedł do mnie męż­czy­zna. Nadal jesteś fascy­nu­ją­cy, powie­dzia­łem, pocią­ga­jąc za jego kra­wat, ale spóź­ni­łeś się o dzie­sięć lat, nie może­my być kochan­ka­mi, mono­ga­mia to insty­tu­cjo­nal­ne gów­no, parzy­sta samot­ność to prze­re­kla­mo­wa­ny best­sel­ler, cał­ko­wi­cie śle­py na wła­sną fik­cję. Ale może­my wyjść zapa­lić, gorą­co tu, moż­na się udu­sić, za dużo ludzi.

Czę­sto myślę o tym obra­zie, któ­ry wciąż widzę i o któ­rym nigdy nie mówi­łem. Czy jak tam. Czy opo­wia­da­łem o zim­nym meta­lu w cie­le, liniach zadra­pań na mosz­nie roz­pa­lo­nej do czer­wo­no­ści, lśnią­cej, to od noc­ne­go moczu, to od sło­nej wody, zia­re­nek pia­sku, patrz: pozu­ję na pla­ży w żół­tym kostiu­mie kąpie­lo­wym, macham ręką.

To wiem, opo­rzą­dza­łem klacz, jadłem w zim­nej kuch­ni z brać­mi, mat­ką, jej szczę­ka: klap, klap.

Co jedli­ście? Kieł­ba­sę z kapu­stą. Jak wyglą­da­li bra­cia? Jasno­wło­si, brud­ni.

Jaki mia­łeś w tym cza­sie sto­su­nek do mat­ki? Byłem jej synem.

Spa­łeś z nią w jed­nym łóż­ku? Tak.

Czy kie­dy­kol­wiek cię doty­ka­ła? Tak, oczy­wi­ście.

Ale czy kie­dy­kol­wiek doty­ka­ła cię tam? Tak, oczy­wi­ście.

Rów­nież w tam­tym cza­sie, to zna­czy, ile mia­łeś lat, jede­na­ście?

Co to jest wiek, co. Patrzę na cia­ło mat­ki, kie­dy śpi, jest nie­przy­tom­na z żało­by. Prze­su­wam pal­cem wzdłuż dłu­giej bli­zny po cesar­skim cię­ciu, po ope­ra­cji wyrost­ka robacz­ko­we­go, szczy­pię skór­kę poma­rań­czo­wą na jej udach, co to za męż­czy­zna je kochał, co za męż­czy­zna prze­cze­sy­wał pal­ca­mi czar­ny krzak jej wło­sów łono­wych, kto?

Miesz­ka w Lemvig.

Jest żona­ty z kobie­tą o ciem­no­blond wło­sach, w różo­wym dre­sie, szmin­ka, zło­ta biżu­te­ria, pier­ścion­ki, jade­it i zło­to.

Nazy­wam ją Kobie­tą. Kobie­ta gra w gol­fa i bry­dża, i pali jed­ne­go men­to­lo­we­go za dru­gim. Jedząc tata­ra, wywi­ja do góry war­gę, aby pozo­sta­ła nie­tknię­ta przez jaj­ko i czer­wo­ne mię­so, tak aby mogła z nie­na­ru­szo­nym maki­ja­żem for­mo­wać we współ­pra­cy z dol­ną war­gą sło­wa skarb i uko­cha­ny, tak aby usta sprzy­się­żo­ne mogły cało­wać męż­czy­znę mięk­ko i z poły­skiem.

Facet był żoł­nie­rzem.

Facet nie ma duszy.

Facet jest świ­nią.

To wiem.

Jadę auto­bu­sem nr 491 w kie­run­ku Fjal­tring.

Mam umo­wę w kie­sze­ni, napi­sa­łem ją na maszy­nie. Na maszy­nie do pisa­nia nie ma kla­wi­sza z sym­bo­lem para­gra­fu, więc napi­sa­łem to sło­wo przed każ­dym punk­tem: para­graf 1: Masz robić to, co ci każę, para­graf 5: Masz rapor­to­wać mastur­ba­cje, para­graf 27: Nie wol­no ci ujaw­nić moje­go imie­nia i nazwi­ska. Tak brzmi instruk­cja.

Nie pła­ka­łem. Był ostroż­ny. Przed pene­tra­cją pra­co­wał nad moim odby­tem przez ponad godzi­nę, lizał, sma­ro­wał, powięk­sza­jąc otwór. Myśla­łem głów­nie o tym, czy w środ­ku jest wystar­cza­ją­co czy­sto, eks­kre­men­ty są odpy­cha­ją­ce, gdy wypy­cha je cia­ło, tak samo jak krew i wymio­ci­ny, to smród bez­dom­no­ści, kwiat mar­twe­go chłop­ca, ale nie pła­ka­łem.

Jego gru­by, sztyw­ny kutas prze­bił się przez zwie­racz i powo­li wcho­dził coraz dalej w mrok mojej odbyt­ni­cy. To był jeden dłu­gi, pośli­zgo­wy ruch. Zatrzy­mał się dopie­ro, gdy poczu­łem na poślad­kach jego uda i napię­te jądra.

Wte­dy zaśpie­wa­ły konie.

Wra­cam do mat­ki. Spa­ce­ru­je wzdłuż wyas­fal­to­wa­nych rowów oto­czo­na chó­rem psów, srebr­no­sza­rym krę­giem. Przy­bie­ra nie­zli­czo­ne posta­cie, ubra­na raz w kostium z czar­nych kru­czych piór, raz w dłu­gi płaszcz z zakrze­płe­go bło­ta. To psy przy­go­to­wu­ją jej ubra­nia, i docho­dzą kolej­ne. Szorst­ko­wło­se psy goń­cze wyru­sza­ją po pół­no­cy i wra­ca­ją do domu z kogu­tem bażan­ta w pysku, gałąz­ka brzo­zy, sierść pokry­ta wodo­ro­sta­mi, bro­da ocie­ka­ją­ca śli­ną. Srebr­no­sza­re weimar­czy­ki sie­dzą w poko­ju-wie­ży, wypro­sto­wa­ne ple­cy, skrzy­żo­wa­ne tyl­ne łapy, i szy­ją dłu­gi­mi nić­mi oraz wypo­le­ro­wa­ny­mi igła­mi, aż nadej­dzie świt i w salach odbi­ją się echem odgło­sy cia­ła mat­ki, gotu­ją­ca się woda, pęk­nię­cie jaj­ka, trzesz­czą­ce elek­trycz­nie kęp­ki jej wło­sów. Mały sły­szy to wszyst­ko, ale nadal leży w łóż­ku, z bło­go­ścią zni­kam w osza­ła­mia­ją­co bia­łej, mięk­kiej poście­li. Kora domu skrzy­pi na wie­trze póź­ne­go lata, w ogro­dzie szu­mią tuje, w staj­ni głę­bo­kie par­ska­nie koni cze­ka­ją­cych na ziar­no, mela­sę, nasio­na traw, ocze­ki­wa­nie, któ­re zawsze jest speł­nia­ne, nie wol­no ich roz­cza­ro­wać, nale­ży je nagro­dzić za ich mozol­ny trud, w ten spo­sób funk­cjo­nu­je współ­pra­ca, peł­na wza­jem­ne­go zro­zu­mie­nia komi­ty­wa mię­dzy czło­wie­kiem a zwie­rzę­ciem.

Mały spę­dza pół dnia z kla­czą, myje ją, pie­lę­gnu­je, kar­mi. Jest prze­ję­ty tym, jak bar­dzo zwie­rzę rozu­mie jego uczu­cia. Kie­dy oczysz­cza jej grzy­wę i szczot­ku­je gło­wę, klacz dłu­go przy­ci­ska do nie­go pysk, a kie­dy chło­pak sia­da w żło­bie, schy­la do nie­go łeb, wte­dy on pozwa­la jej dokład­nie obwą­chi­wać szy­ję i twarz. Potem sio­dła ją i jedzie w kie­run­ku morza. Galo­pu­je przez świe­że ścier­ni­ska, jej pysk ocie­ka pia­ną, i naraz szum morza, mono­ton­ne fale zwi­ja­ją się, zasy­sa­ne głę­bo­ko, po czym wygła­dza­ją podłuż­nie na pla­ży. Roz­bi­ja obóz na wydmie, klacz stoi nie­przy­wią­za­na i sku­bie wodo­ro­sty, posłusz­na jego naj­mniej­szym gestom. W nocy jeź­dzi nago wśród fal. Gdy Magna zaczy­na pły­nąć, chwy­ta ją moc­no za grzy­wę i kła­dzie się na jej grzbie­cie. Klacz wyrzu­ca przed­nie nogi ryt­micz­ny­mi pchnię­cia­mi, świa­tło księ­ży­ca, fos­fo­ry­zu­ją­ca powierzch­nia wody, świe­tli­ste czą­stecz­ki na jej wło­sach.

Żal mat­ki za uko­cha­nym prze­ro­dził się w wiel­ki, ohyd­ny, tru­ją­cy kwiat, któ­ry pochła­niał cały tlen i roz­pru­wał swo­imi kol­ca­mi jej narzą­dy wewnętrz­ne, samo­za­py­la­ją­cy i okrut­ny, był strą­ka­mi nasion, prę­ci­ka­mi, łody­gą. Mały go pie­lę­gno­wał, przy­ci­nał, z liści goto­wał zupę, któ­rą poda­wał mat­ce i bra­ciom w kru­chej, sta­rej rodzin­nej por­ce­la­nie argen­tyń­skiej. Mały miał smu­kłe, zie­lo­ne pal­ce, spał obok mat­ki, na cera­cie na prze­mian różo­wej i kobal­to­wo­nie­bie­skiej, któ­ra każ­de­go ran­ka spły­wa­ła moczem, jego czer­wo­ne uda poci­ły się i swę­dzia­ły, mat­ka pra­ła i wykrę­ca­ła popla­mio­ne poszwy, nie marsz­cząc nosa ani brwi. Myśl o uko­cha­nym co trzy sekun­dy ude­rza­ła ją w skroń małym, mięk­kim mło­tecz­kiem, jęczą­cy ton zmie­niał natę­że­nie, ale był sta­ły. Spo­kój dawa­ły jej tyl­ko odgło­sy koni w cie­płej staj­ni wie­czo­rem, szczę­ki pra­co­wi­cie prze­żu­wa­ją­ce sia­no, przy­wie­ra­nie warg do pojem­ni­ków z wodą, par­ska­nie. Mały w kół­ko piekł chleb i cia­sta, cyna­mo­no­we śli­ma­ki, kru­che cia­stecz­ka, prec­le. Bra­cia roz­ko­szo­wa­li się wypie­ka­mi, rosły im brzu­chy od całe­go tego cukru, mąki pszen­nej, lep­kie­go masła, rośli wyso­cy i bez­tro­scy, a on, prze­ję­ty, patrzył na nich ze zdu­mie­niem. Mat­ka nie jadła ani okrusz­ka, skur­czy­ła się, skó­ra i kość, wło­sy opa­da­ły na pościel jak płat­ki śnie­gu, cip­ka do cna wysu­szo­na, nie doty­kał jej, ale wpa­try­wał się przez całą noc, nie­stru­dze­nie, i myślał: To tam w środ­ku się to dzie­je, to tam jest miej­sce sper­my.

Mam w kom­pu­te­rze doku­ment zaty­tu­ło­wa­ny: Bjørn ma cia­ło. Zapi­su­ję w nim kata­log przyj­mo­wa­nych i wyda­la­nych pokar­mów: pie­czy­wo chrup­kie, awo­ka­do, ciem­na her­ba­ta, mocz. Zapi­su­ję aktyw­no­ści cia­ła: płu­ka­nie jelit, mycie zębów, przy­ci­na­nie bro­dy. Sta­ram się archi­wi­zo­wać fak­ty, nie ma w tym nic roman­tycz­ne­go, cho­dzi o wypra­co­wa­nie sza­blo­nu.

Gdzie zlo­ka­li­zo­wa­ne są two­je rany? Jakie są ich zasięg, dłu­gość i prze­krój poprzecz­ny? Co znaj­du­je się w two­ich ranach? A: mar­twi­ca. B: odsło­nię­ta tkan­ka. C: ropa. Jak wyglą­da oto­cze­nie rany? A: zma­ce­ro­wa­ne. B: w sta­nie zapal­nym. C: ze zmia­na­mi egze­ma­tycz­ny­mi. D: prze­bar­wio­ne. Czy wraż­li­wość tkan­ki jest pra­wi­dło­wa? Czy spraw­nie funk­cjo­nu­ją żyły powierz­chow­ne i żyły prze­szy­wa­ją­ce?

Teraz zda­ję sobie spra­wę, że kie­dy byłem bar­dzo mło­dy, trzy­na­ście, czter­na­ście lat, moja twarz zapo­wia­da­ła to, co w póź­niej­szym życiu dał mi alko­hol. Wgłę­bie­nie u nasa­dy kciu­ka, któ­re słu­ży mię­dzy inny­mi do krót­ko­trwa­łe­go prze­cho­wy­wa­nia soli pod­czas picia tequ­ili, nazy­wa się taba­kier­ką ana­to­micz­ną. Moja jest głę­bo­ka. Potra­fię trzy­mać mię­dzy pal­ca­mi osiem kie­lisz­ków ze sznap­sem: anyż, poma­rań­cza, śliw­ka, jeży­na. Koper i jało­wiec, kuklik, przy­tu­lia.

Mały wysia­da z auto­bu­su i idzie do spo­żyw­cza­ka. Dostał od mat­ki pie­nią­dze na sło­dy­cze i film wideo do obej­rze­nia z instruk­to­rem jaz­dy kon­nej, ale Mały i instruk­tor jaz­dy kon­nej nie będą jeść sło­dy­czy i oglą­dać fil­mu, ponie­waż instruk­tor jaz­dy kon­nej nie jest instruk­to­rem jaz­dy kon­nej, tyl­ko kochan­kiem, ponie­waż Mały nie jest Małym, tyl­ko co, co. Co kupi butel­kę wina dla kochan­ka, tyl­ko jakie­go? Co chce kupić dla kochan­ka sery, wino­gro­na, cały sklep, ale idzie do dzia­łu wideo, czy­ta w kół­ko opi­sy nie­licz­nych dostęp­nych fil­mów, co nie pamię­ta, co czy­ta, musi czy­tać jesz­cze raz, musi w kół­ko obra­cać kase­tę, ale nie pamię­ta co, co morze, dom i wino, sło­dy­cze nie, następ­ny auto­bus do domu nie, tak dom nie, wino tak, wino i kutas i

Jak radzić sobie z miło­ścią, jed­ne­go dnia jesteś napa­lo­ny, pełen życia, a następ­ne­go nie­wy­da­rzo­ny, włó­czysz się wzdłuż rowów, tro­chę wymio­tu­jesz krwią, tak. Dajesz sobie klap­sa, potem obej­mu­jesz się, żeby się pocie­szyć, zie­wasz, obej­mu­jesz usta­mi kol­bę kuku­ry­dzy, zanu­rzasz w niej zęby, tulisz w ramio­nach kot­ka, mru­gasz, patrząc na słoń­ce, wkrót­ce tak wyra­zi­ste na hory­zon­cie, do widze­nia.

Wysia­dam z auto­bu­su i zbli­żam się do barier­ki. Wcho­dzę na dzie­dzi­niec. Do skle­pu spo­żyw­cze­go. Na pla­żę. Wte­dy coś pod­bie­ga i mnie prze­wra­ca. To pies. To tyl­ko pies, to tyl­ko dwa psy. Kie­dy wsta­ję i otrze­pu­ję pia­sek z kolan, ktoś robi zdję­cie. Psy obi­ja­ją się o moje uda, ciek­nie śli­na, ja sto­ję sku­lo­ny w nie­bie­skim kostiu­mie kąpie­lo­wym, w żół­tym kostiu­mie kąpie­lo­wym, i ukrad­kiem, z poczu­ciem winy spo­glą­dam na foto­gra­fa. A potem odwra­cam się i wcho­dzę do morza.

Inte­re­su­je mnie śmierć przez uto­nię­cie. Wyobra­żam sobie, że gdy przez moje dro­gi odde­cho­we pły­nie woda i mnie wypeł­nia, sły­szę cichy hymn: głóg, czar­ny bez, róża wydmo­wa, tata­rak, wierz­ba. Baży­na, jarzę­bi­na i krwaw­nik, i wro­tycz. Orzech. Tar­ni­na. Żura­wi­na.

Wra­ca­ją do domu z mar­twym weimar­czy­kiem w kocu.

To Tytan, mówi Eddie, to był wypa­dek.

Chwy­tam mat­kę za ramio­na, ści­skam: Kto to zro­bił? Kto strze­lał? Wte­dy ona spo­strze­ga, że jestem w suk­ni i w sadzy. I się uśmie­cha. Potem obej­mu­je mnie swo­imi okrą­gły­mi ramio­na­mi.

W nocy znaj­du­ję obro­żę i smycz, bio­rę ze sobą dwa psy goń­cze i pisto­let.

Nie mówi­łem o pisto­le­cie?

No, pew­ne­go dnia na podwó­rzu zja­wi­ło się dwóch poli­cjan­tów, zapy­ta­li mat­kę, czy jej naj­młod­szy syn umarł.

Kto, Bjørn? Nie, jest w kuch­ni, rysu­je.

Co ryso­wa­łem? Na pew­no konie, tyłek kla­czy, może puzon. I wte­dy kupi­ła sobie pisto­let.

Czy poka­za­ła mi go? Tak, poka­za­ła.

No, to było zbyt ame­ry­kań­skie, sekret może zbyt absur­dal­ny, by dźwi­gać go samot­nie.

Mat­ka jest spo­wi­ta w czerń i welon, wygła­sza dłu­gie prze­mó­wie­nie, sze­lest drzew wspie­ra jej zim­ny głos, cytu­je Bli­xen, Bror­so­na, bra­cia poda­ją w przy­dy­mio­nych kie­lisz­kach ajer­ko­niak. Póź­niej goście zbie­ra­ją się wokół dłu­gie­go sto­łu; bia­łe świe­ce w sied­mio­ra­mien­nych świecz­ni­kach, srebr­ne sztuć­ce, mate­ria­ło­we ser­wet­ki z Argen­ty­ny. Poda­ją pie­czo­ne gołę­bie, bażan­ty, danie­le i wędzo­ne­go indy­ka, sze­ro­ki stół ugi­na się od mię­sa w odcie­niach czer­wie­ni, brą­zu i sza­ro­ści, a na środ­ku stoi szkla­na trum­na z bia­ła­wym, sinym cia­łem zmar­łe­go Małe­go: usta i powie­ki, pierś. Pod­czas dese­ru – por­to, mus z czar­nej porzecz­ki i cytry­ny – instruk­tor jaz­dy kon­nej wsta­je.

Spójrz na nie­go.

To ten, któ­re­go kocham.

Tak bar­dzo chcę opi­sać jego syl­wet­kę, ciem­ne oczy, wydat­ną dol­ną szczę­kę, ale gdy patrzę na nie­go z trum­ny, nagle wyglą­da tak obco, jest taki chu­dy, czy to przez szkło, czy nie znie­kształ­ca jego postu­ry?

Ude­rza srebr­ną łyżecz­ką o talerz dese­ro­wy, dwa razy, trzy razy, roz­kła­da kart­kę papie­ru, na któ­rej widać tekst napi­sa­ny na maszy­nie, czy nie jest tak, jak­by się kur­czył, w mia­rę jak z jego ust wypły­wa­ją sło­wa, czy nie jest tak, jak­by sło­wa zwią­zy­wa­ły jego przed­tem tak dłu­gie cia­ło w węzeł, nie­mal je wypła­ku­je:

Chcę męż­czy­zny, któ­re­go mógł­bym kochać/ w jakiś ponie­dzia­łek wło­żyć na nogi buty/ kost­ka cukru dla moje­go ogiera// Pamię­tasz, jak w ubie­głym roku/ sple­tli­śmy dłonie// Two­je wyta­tu­owa­ne ramię/ było przeciwieństwem/ stra­chu.