Bojownicy bez broni (2)

Chwila

Dzikie róże w deszczu!

I pociąg stanął,

po szybach spływają

olśniewające deszczowe łuny

i szalone światełka róż

pośród wilgoci i zieleni.

Szczęśliwe, wielkie i proste staje się życie –
kropla spływa za kroplą,

za deszczem deszcz.

Sekundy otwierają się

na długie wspomnienie:
drogi wśród wrzosów, dziewczęce głosy, morze.

Czuję na wargach smak

letnich pór, które przeminęły…
Chłodne, deszczowe szczęście, pocałunek roku –

Jedziemy w niespokojnym czwartym lecie
wojny.
I nagle ta cisza…

Dzikie róże w deszczu,

po szybach spływają

olśniewające deszczowe łuny

i szalone światełka róż

pośród wilgoci i zieleni.

Przeznaczenie

To ten ogień, co się śmieje w twoich oczach
i w mych rękach igra chłodno i wytrwale,
sieć oporu w nas przepala i tak płonąc,
w lodowatobłękitne przemienia się fale.

Fala niesie nas ku sobie i jak piana
nasze dłonie się splatają, twoje, moje.
Nie chcieliśmy niczego, gdy to się zaczęło.
Jak się skończy, teraz wiemy już oboje.

Dryfujemy tak ku temu, co się zdarzy,
zapłacimy marzeniami, to możliwe.
Wciąż czekamy, lecz wiedzieliśmy od razu.
Słowa nie są ani twarde, ani tkliwe.

I słuchamy. I w skrytości ogień płonie.
Niczym piana się splatają nasze dłonie.
Dryfujemy tak ku temu, co nas spotka:
ogień cichy jak ocean, kiedy płonie.