dla moich dziewczyn

chciałam zatrzymać w miejscu plastik, nawinąć sreberko
(w tym tonie mi zabrzmij) zniszczyć z zachowaniem zasad
segregacji odpadów i posadzić w tym miejscu
równą grządkę marchwi

dopiero poznaję zasady tej walki: albo nie masz kontroli
albo nie masz nic

wolałabym blokować wojnę miast porno i dropsów
przez które i tak przejdziesz, dlatego spal tę wiadomość
spal przed przeczytaniem, spal zanim ją wyślę, zanim
pomyślę podłóż ogień pod głowę

drop do koszyczka

nie idę spać, bo kołyszę dziecko, nie mogę wstać
bo kołyszę dziecko

albo uderzył ją, bo kołysze dziecko
albo o ścianę, bo kołysze dziecko, nie drżały oczy
albo dotknął, kołysała, nie wypuściła

zaciskał ręce, przeciskał język, nie słuchaj tego
wąski korytarz między kuchnią a łazienką
mały nie zauważył, nie pytajcie więc
„co na to dziecko?” – ono opowie inne historie:

robiliśmy im mały
sprawdzian uczciwości: rzucaliśmy pod nogi pieniążki
i sprawdzaliśmy, czy podniosą
wasze obite kolana, kołyszę dziecko, bezrozumna radość

mały nie zauważył, nie pytajcie więc (co to za dziecko?)
skąd wie. on nie uderzył, kołysała go inna bajka

potem przyniósł mi tabletkę z dobrej, katolickiej apteki
niech pierwszy podniesie rękę ten, kogo nie ma
dłoń jest czerwona od mrozu, sypnął pierwszy śnieg

lepimy batmana, one zawsze startują brawurowo
i wygląda na to, że lądują też, bo kołyszę je w sobie

tempo, tępo

w końcu zaczęłam się obawiać rzeczy ostrych, jak piłka
balonik, dziecino w gąszczu kolców. twoje serce, czy swój
puls miałam w palcach?

słowa się kurczą; rodząc się boją, kiedy się rodzą – bolą
(potem napisałam wierszyk na okoliczność wydarzeń
na których mnie nie spotkaliście. ten wątek przewijał się
kilka razy dziennie, często parę pieluch pod rząd

a wierszyk nikogo nie zainteresował)

kontrabanda

pół roku na walizkach, największą jestem ja: para uchodźców
pośród morza gdzie budzą się mgły i krzyk fal – skrzydła
biją granicę wody, wodę granicy której nie widać; tam skąd
płyniemy każdy ma w środku ślady kolczastego drutu

czy są moje: biodra, plecy i usta, zagryzione pięści – ciało
przestawione na czekanie, koszyk wepchnięty w sitowie
kołysze się i wraca, na brzegu stoi człowiek
jego oko na uwięzi kosza, butelka wódki przy łóżku
aby zatopić strach przed zatonięciem

są miejsca, w których ktoś czeka ale nikt nie przyjdzie, a ty śnisz
o tym, jak obce jest ciało, które kochali inni, to rosnące ciało
bólu, jego puste wersy i nieme godziny, które tkwią w powietrzu

jak finałowe ujęcie lotu pocisku; rozciągnięty do przesady
huk i strach – praca zapadni – ruch kopniętego krzesła – gwóźdź
wbijany w puls – zapach potu – płytki oddech – świst w rurach

po ciemku liczę kręgi, krążę dłonią po kuli

kartka z początku marca

bardzo możliwe, że teraz nas nie minie
że podniesie rękę i na nas ją upuści
że nie będzie echem obcych wiadomości i prywatnych lęków
będzie się działo tutaj i nie zapyta o zgodę: będzie
odpowiedzią na każdy cios bomb, które zrzuciliśmy
na dziurę wydrapaną i zalaną betonem, każdy masowy grób
na ciała które w niej gniją

apostazja w weekend

ekskomunika jednego dnia – komu grozi, jakie ma
konsekwencje, kto to może zdjąć – rozumiesz? poważne
pytania, osiemdziesiąt tysięcy czterysta wyników

ale „jak usunąć ciążę” zapytań jest więcej

ona spała z księdzem, a była jeszcze dzieckiem
gdyby to przeszła lepiej, teraz by niosła ciężkie słowa
na transparencie

on woli wódeczkę, książkę i podrywać miejscową poetkę

ja architekturę, niektóre pieśni, na pewno malarstwo
i jebać to – wychodzę na miasto; bo nie godzi się
stać tak: zróbmy głośny szanson
z całej pizdy w klakson

nie dajmy im zasnąć