fuzja bordo

siostra z brokatu

ja z czerni a siostra z brokatu
ja ślepa ona z ruchliwą powieką

czekam – mówi – na leki
i twarz klejem smaruje

siostra połknęła srebrne gwiazdki
moje są w zębach czarne dziury

czekam – mówi – na leki
i twarz klejem smaruje

błyszczące policzki w zbroi
siostra w fotelu ja stoję

czekam – mówi – na leki
i twarz klejem smaruje

dla mnie krew brak leków gwiazd i kleju
puls słyszę czerwony tylko pamiętam

wariatki

z wszystkich nas nie zrobią
nie przejrzą się w wyrwach po językach
oddaj mi oddech a poniosę go w sobie

pokaż na dłoni gdzie skrawek gdzie płatek

rysuje ktoś błędną mapę
krzywą linią w dół
łatwe wyjścia płynne drzwi
zajrzyj pod stół

pokaż na dłoni gdzie tusz gdzie papier

czarna żółć

z wrzącym ciałem bulgocze
bul-bul ścisk gwar

kłują w najmiększe
sączą się płyny-rubicyny

jak zdrapać powłokę
jak plastik rozczerwi

najgęściej stul usta
przystanek to czy przystań
refren się zgrał do czysta

prawo do świętego spokoju

czerpią ze mnie całymi dziobami

jestem pestką granatu grudką torfu
skrzepem krzywiącym się w lustrze
prostym cięciem wzdłuż

płótno na pół tną

jestem strzępem w dziobie
wypluwką ogrzaną w rękach

Gdynia, deptak

nie mam już pod palcami czułości co kazała
kształty twarzy gładzić niby babki z piasku

Gdynia, bulwary

rozcięcie jest płaskie, a woda szeroko
wylewa się przez gardło, zostawiając pianę
na kłach, ziarnach, wąsach

suche łuski na ciemieniu

podlano solą różowe galaretki z meduz,
podano sobie dłonie i zdechłe piłki,
gumki, browary, ogień

spętane włosy w kołtuny

układa dekoracje w usypanej sypialni
przy brzegu dziury po stopach
kwarcowe obtarcia i wysięk

round midnight

gniew podeszwami ludzi z pluszu
o twardych uszach
ludzi z błota na mokrych flekach

jeszcze wyjdziemy na ulice
tańczyć bić się całować

za dużo o pustym mieście
melancholii w miękkich cienkich zawiesinach
nocach w zawiłych gęstych brukach

ale spóźniać się jest w dobrym tonie

nostalgia to lubić szczury i lubić koty
to noc żywych gargulców

ścieżka zasypana chlebem

to gruz w śmietniku

kałuża w zaułku

kruchy balkon chrupkie tynki

resztki światła po kolacji

jeszcze wrócimy na chodniki
tańczyć snuć się potykać