Faza liminalna

Juana Adcock reprezentuje wiele z tego, co najwspanialsze w dzisiejszej Szkocji – nowe głosy z różnych środowisk, które przejmują język na własność, nie bojąc się eksperymentu i innowacji. Adcock dzieli swój czas po równo między tłumaczenie i twórczość własną, a jej wiersze i warsztaty często skupiają się na powiązaniu tych sfer ze sobą. Jej ciągły, silny związek z Meksykiem sprawia, że sprowadza ona do Szkocji i Wielkiej Brytanii głosy, które trudno byłoby nam bez niej usłyszeć.

Jennifer Williams, Scottish Poetry Library

(przełożył Szymon Żuchowski)

Poezja Juany Adcock to coś na kształt “literackiej fazy liminalnej” – wiersze te zdają się konfrontować granice reprezentacji z prowokacyjną intensywnością ciała. Choć przemoc wobec ciała nie jest tu bezpośrednio nazwana, to jednak niezmiennie przewija się przez to pisarstwo, a jej wyrazem staje się bezładny i chaotyczny, “rozczłonkowany” język, który pozwala na wytworzenie subiektywnej przestrzeni wiersza. Tak jakby ciało uległo zawieszeniu i konieczne było zwrócenie się w stronę słowa. Słowa, które wytwarza obrazy, a ich tematem jest właśnie ciało.

Roberto Cruz Arzabal

(przełożyła Małgorzata Kolankowska)

Doświadczenie ciała w poezji Adcock rozgrywa się jakby w innej sferze, której nie wystarcza termin “reprezentacja”. Jej twórczość można raczej czytać jako próbę zrekonstruowania ciała w języku – niczym akt czystej obecności. Wiersz nie jest dla Adcock sposobem na reprezentację ciała, ale przestrzenią, w której uobecnić się może jego intensywność.

Roberto Cruz Arzabal, “Tierra Adentoro”

(przełożyła Małgorzata Kolankowska)