Faza liminalna

Juana Adcock repre­zen­tu­je wie­le z tego, co naj­wspa­nial­sze w dzi­siej­szej Szko­cji – nowe gło­sy z róż­nych śro­do­wisk, któ­re przej­mu­ją język na wła­sność, nie bojąc się eks­pe­ry­men­tu i inno­wa­cji. Adcock dzie­li swój czas po rów­no mię­dzy tłu­ma­cze­nie i twór­czość wła­sną, a jej wier­sze i warsz­ta­ty czę­sto sku­pia­ją się na powią­za­niu tych sfer ze sobą. Jej cią­gły, sil­ny zwią­zek z Mek­sy­kiem spra­wia, że spro­wa­dza ona do Szko­cji i Wiel­kiej Bry­ta­nii gło­sy, któ­re trud­no było­by nam bez niej usły­szeć.

Jen­ni­fer Wil­liams, Scot­tish Poetry Libra­ry

(prze­ło­żył Szy­mon Żuchow­ski)

Poezja Juany Adcock to coś na kształt „lite­rac­kiej fazy limi­nal­nej” – wier­sze te zda­ją się kon­fron­to­wać gra­ni­ce repre­zen­ta­cji z pro­wo­ka­cyj­ną inten­syw­no­ścią cia­ła. Choć prze­moc wobec cia­ła nie jest tu bez­po­śred­nio nazwa­na, to jed­nak nie­zmien­nie prze­wi­ja się przez to pisar­stwo, a jej wyra­zem sta­je się bez­ład­ny i cha­otycz­ny, „roz­człon­ko­wa­ny” język, któ­ry pozwa­la na wytwo­rze­nie subiek­tyw­nej prze­strze­ni wier­sza. Tak jak­by cia­ło ule­gło zawie­sze­niu i koniecz­ne było zwró­ce­nie się w stro­nę sło­wa. Sło­wa, któ­re wytwa­rza obra­zy, a ich tema­tem jest wła­śnie cia­ło.

Rober­to Cruz Arza­bal

(prze­ło­ży­ła Mał­go­rza­ta Kolan­kow­ska)

Doświad­cze­nie cia­ła w poezji Adcock roz­gry­wa się jak­by w innej sfe­rze, któ­rej nie wystar­cza ter­min „repre­zen­ta­cja”. Jej twór­czość moż­na raczej czy­tać jako pró­bę zre­kon­stru­owa­nia cia­ła w języ­ku – niczym akt czy­stej obec­no­ści. Wiersz nie jest dla Adcock spo­so­bem na repre­zen­ta­cję cia­ła, ale prze­strze­nią, w któ­rej uobec­nić się może jego inten­syw­ność.

Rober­to Cruz Arza­bal, „Tier­ra Aden­to­ro”

(prze­ło­ży­ła Mał­go­rza­ta Kolan­kow­ska)