Legenda do mapy, czyli autokomentarz do poematu „Modrzewiowe korony”

Ide­ogram poema­tu. Czte­ry rom­by. W gre­ce romb ozna­czał „obra­ca­ją­cy się”, mamy więc do czy­nie­nia z geo­me­trią „poru­szo­ną”. Figu­ry sym­bo­li­zu­ją czte­ry czę­ści książ­ki: „Sko­lion”, „Check in blan­co”, „Tar­ta­ki” i „Appen­dix”, jak rów­nież czte­ry stro­ny świa­ta oraz czte­ry posta­cie wystę­pu­ją­ce w pierw­szej czę­ści poema­tu.

Sko­lion (st. gr., sko­śny). Tech­ni­ka śpie­wa­nia w dowol­nym porząd­ku po sko­sie przez gości wie­cze­rzy z towa­rzy­sze­niem liry.

Modrzew. Modrze­wio­we wierz­choł­ki mają ten­den­cję do pochy­la­nia się ku doło­wi. Zwię­dłe koro­ny. Modrzew tra­ci mięk­kie igli­wie na zimę. Drew­no modrze­wio­we jako jedy­ne nie gni­je w wodzie mor­skiej, dla­te­go uży­wa­ne było do budo­wy stat­ków i pod­pór pod drew­nia­ne mosty. Modrze­wio­we pod­po­ry wytrzy­mu­ją dłu­żej niż same mosty.

Zie­lo­ny pokój. Potocz­ne okre­śle­nie uży­wa­ne przez sur­fe­rów, opi­su­ją­ce sytu­ację, gdy sur­fe­ru­ją­cy jest we wnę­trzu fali.

Niw­cho­wie. Lud zamiesz­ku­ją­cy wschód Rosji, wie­rzą­cy, że ludzie powsta­li przez nacię­cia pni modrze­wio­wych drzew na róż­nych głę­bo­ko­ściach, któ­re wyko­ny­wał Bóg. Z tych nacięć wypły­nę­ła żywi­ca, z któ­rej ukształ­to­wa­li się przod­ko­wie. Ponie­waż ich mito­lo­gia była sil­nie zwią­za­na z kul­tem modrze­wia, zain­te­re­so­wa­łam się nimi szcze­gó­ło­wo. Sza­ma­ni z ludu Niw­chów musie­li ini­cja­cyj­nie przejść przez zaświa­ty, przez „świat dol­ny”, wyśpie­wu­jąc histo­rie zmar­łych, naśla­du­jąc po kolei gło­sy dzie­ci, męż­czyzn i kobiet. Śpie­wa­li ich gło­sa­mi. Potem mógł się im przy­śnić duch, któ­ry zapro­wa­dzał do miej­sca, gdzie rósł naj­wyż­szy modrzew (i uwa­ga w jego koro­nach!), gdzie rosły luster­ka i dzwo­necz­ki. Nale­ża­ło je zebrać i nie zgu­bić po dro­dze, gdyż były cen­ne, posia­da­ły prze­dziw­ne wła­ści­wo­ści, były żywe i potra­fi­ły kła­mać. Mito­lo­gię i wie­rze­nia Niw­chów odkry­łam, gdy książ­ka była już pra­wie skoń­czo­na. Przy­wo­łu­ję ich w zie­lo­nym poema­cie. War­to zazna­czyć, że Niw­cho­wie zacho­wa­li jesz­cze tra­dy­cję języ­ka niw­chij­skie­go. Jest to język bez usta­lo­nej przy­na­leż­no­ści, jako jeden z nie­licz­nych na świe­cie.

Paster­nak. Na Wscho­dzie sym­bo­li­zu­je moż­li­wość czę­ścio­we­go prze­mie­nie­nia się lub cał­ko­wi­tą prze­mia­nę. Dzi­ki paster­nak rośnie w mie­dzach, w rowach, na łąkach, na śmiet­ni­skach, korze­nie są jadal­ne, kwia­ty bia­ło-żół­te, płat­ki koro­ny zaokrą­glo­ne.

W modrze­wio­we lasy naj­le­piej zabrać zepsu­te kom­pa­sy, wła­ści­wie dzia­ła­ją­ce będą nie­uży­tecz­ne.