Stelle (1)

Warkocz Bereniki

Muszę się pospie­szyć i w koń­cu sfo­to­gra­fo­wać te okna
zaku­rzo­ne, naprze­ciw­ko, w brud­nej kamie­ni­cy, pusto­stan
Nikt tam nie miesz­ka od lat, spa­dek, zanie­dba­ne spra­wy
Muszę sfo­to­gra­fo­wać te szkla­ne kli­sze, sza­rość, ich uro­dzaj
Jest w ramie alu­mi­nio­wa żalu­zja-gilo­ty­na, są tam też stel­le
Przy­kle­jo­ne do szy­by papie­ro­we gwiaz­dy i czar­ny pło­mień
Po prze­kąt­nej trzy, obok też trzy (kto by mi uwie­rzył)
róż­ne zakoń­cze­nia, wiel­ko­ści, świa­tło­czu­łe wyci­nan­ki

W dru­gim oknie są trzy kolej­ne, jest też luster­ko na sznur­ku
kto wie­sza takie w oknie? (zupeł­nie nie­zro­zu­mia­ły prze­kaz?)
I zawią­zu­je się hałas, zaczy­na­ją gene­ral­ny remont kamie­ni­cy
Robot­ni­cy pię­tro wyżej już zaczę­li, ostat­nie porząd­ki, widzę ich
znu­dze­ni plu­ją gdzie popad­nie, przy­cho­dzą straż­ni­cy, dozor­cy
Wiem, znaj­dą je, i za chwi­lę wyrzu­cą sta­re okna na śmiet­nik
a z nimi mój kawa­łek nie­ba, naprze­ciw wycho­dzę z nie-poko­ju
i zni­kam w ciem­ni wywo­łu­jąc w tobie począ­tek wier­sza

Hydra/canto 7
(Canto dopo usita dell‘arca)

Pieśń dla wszyst­kich? Każ­de z żywych jest wol­ne
i gdy tyl­ko znaj­do­wa­ło dro­gę uciecz­ki z arki
zadzi­wia­ją­co szyb­ko odcho­dzi­ło do życia
Et nous y dormi­rions jusqu‘a la fin du mon­de
To jest pieśń śpie­wa­na jed­nym, cichym gło­sem
mla­ska­my ozo­rem, płe­twa­mi, wio­słu­je­my kością
by łódź nie roz­bi­ła się o cią­gle mar­twy brzeg