Od autora

Opowiadania, podobnie jak autobusy, podróżują…
I ta historia nie jest żadnym wyjątkiem. Opowiedziała mi ją znajoma, kiedy jechaliśmy razem przez Dublin, na górnym pomoście miejskiego autobusu. Był bezbarwny zimowy wieczór, zimny i wilgotny, ale kiedy słuchałem opowiadania, chłód i szarość świata po drugiej stronie szyby zacierały się. Nie była to zwyczajna opowieść. Przez dłuższy czas oboje uważaliśmy, że jest to tradycyjne podanie ludowe Indian amerykańskich, ale nie mogliśmy dotrzeć do jego źródła. Znajdowaliśmy opowiadania o bobrach, bizonach i innych zwierzętach, ale Skaczący Myszka pozostawał nieuchwytny. Nieuchwytny – aż do niedawna. Sądziliśmy, że historię tę napisał jakiś nieżyjący już Indianin, w czasach kiedy nie było jeszcze tej Ameryki, jaką znamy dzisiaj – zanim jej rzeki zostały zanieczyszczone, lasy – przetrzebione, i zanim rozmnożyły się miasta. Nie mieliśmy racji. Historię o Skaczącym Myszce napisał pierwotnie Hyemeyohsts Storm, a opublikował ją po raz pierwszy dopiero w 1972 roku w tomie opowiadań ludowych i swoich własnych pt. Seven Arrows (Siedem strzał), wydanym przez Harper & Row w Nowym Jorku.
Historia o Skaczącym Myszce, tak jak ją tutaj podaję, jest moją interpretacją, i chciałbym mieć nadzieję, że po jej przeczytaniu zarówno dzieci jak i dorośli nabiorą ochoty, żeby odnaleźć pierwowzór.
We wszystkich takich opowiadaniach, czy to afrykańskich, czy to amerykańsko-indiańskich, czy też sufickich, obok samej fabuły kryje się pewna nauka. Być może jedna z “nauk” Skaczącego Myszki polega na tym, że wszystkie stworzenia są częścią całości, że wzajemnie na siebie oddziaływują, że sobie nawzajem dają i biorą od siebie, bez względu na to, jak mało ważne mogą wydawać się na początku.