Pestka, kot, habitus

Podmiotka liryczna Bargielskiej stoi przy oknie, obiera awokado i patrzy na przeniesienie zwłok sąsiada do karawanu (Pestka). Płacze w nocy, wspominając wronę pożerającą gołębia (Urodziny). Zabrana przez partnera do niszczejącego domu jego zmarłej babci, przygląda się przedmiotom, które straciły właścicielkę (Wybór Ewy). Śmierć w poezji Bargielskiej jest elementem naturalnym, codziennym, w pewnym stopniu oswojonym. Jest trudna, ale nie straszna. W wierszach poetki najwięcej umiera relacji, zwłaszcza tych romantycznych. Przez stratę podmiotka gorzknieje, a od życiowej hibernacji chroni ją wyłącznie wręcz dziecięca wrażliwość.

Wyczulenie na krzywdę świata, czasami naiwna romantyczność nie dają podmiotce Wyboru stand-upów możliwości poddania się rezygnacji. Bargielska pozwala jej jednak czasami uciekać, w myśli i w sen. Śnienie, robienie czegoś jedynie w wyobraźni pojawiają się w kolejnych wierszach: „Podejrzewam, że większość rzeczy robię w myśli. / Któregoś dnia zacznę w myśli oddychać” (Jak to wspaniale mieć większe problemy!). Chwilowe zerwanie z rzeczywistością nie przynosi jednak ulgi, nie daje bezpieczeństwa. Czy to we śnie, czy w myślach podmiotkę dopadają troski.

Nie jest słaba. Bywa samotna, także w związku. Bargielska uzbraja ją w cynizm, gorzkie poczucie humoru i ogrom nieco przygaszonej miłości do życia (mimo że, jak twierdzi podmiotka w wierszu Czubki moich butów, już go nie pożąda). Obserwuje, interpretuje, wykorzystuje świat na własny użytek, przetwarza go, filtruje, wyciąga wnioski i opowiada historie widziane, zasłyszane, przeżyte. Jednym z atutów poezji Bargielskiej jest to, że każdy z jej wierszy opowiada mikrohistorię. Jej twórczość jest sensoryczna, bardzo obrazowa. W Wyborze stand-upów poetka nie boi się stawiać brutalnych diagnoz, pisze w dużej mierze o zwyczajności, o prostym, czasami banalnym życiu. Szczerość jest potężną bronią w jej ręku, co pokazała już w dotychczasowej twórczości, nie tylko poetyckiej.

W wielu wierszach z Wyboru stand-upów pojawiają się zwierzęta, często martwe. Niektóre z nich przynoszą szczęście, jak króliki i ich łapki, przerobione na breloczki (Fatum przechytrzone). Z kolei żywe – przebiegające drogę czarne koty – zwiastują nieszczęście, które podmiotka bierze za innych na siebie (Starcie demonów). Samotne królicze łapki i mruczki z futrem w kolorze klasyczna czerń niekoniecznie świadczą o zabobonności, Bargielska używa tych figur raczej jako elementów habitusu. Atrybuty szczęścia i nieszczęścia poetka zestawia w swoich wierszach z motywami biblijnymi, figurami pochodzącymi z religii chrześcijańskiej. Czerpanie jednocześnie z tych dwóch porządków obnaża spowszednienie wiary, staje się ona elementem jedynie kulturotwórczym, jednym z wielu. Nie funkcjonuje jako wartość nadrzędna. Sama podmiotka w pewnym momencie, prześmiewczo i cierpko, nazywa siebie Panem Jezusem (w wierszu chwilę wcześniej przywołanym, Starcie demonów).

Obok zwierząt – rośliny, nie tylko pestka z awokado, lecz chociażby sansewieria, której symbolicznie przypisuje się szczęście i ochronę domowników. Kwiat nieprzypadkowo pojawia się w tytule jednego z wierszy: Legendarny dzień rozsadzenia sansewierii. Jest zapowiedzią rozstania i straty. U Bargielskiej związki umierają najczęściej.