Po obu stronach słowa

Lubię for­mę. Lubię, kie­dy zna­czy nie tyl­ko to, co jest, ale też to, cze­go nie ma. Brak, prze­ocze­nie, prze­mil­cze­nie. Lite­rac­ki nega­tyw.

Lubię sło­wa, któ­rych zna­cze­nie roz­wi­ja się w gło­wie czy­ta­ją­ce­go, jak chiń­ska her­ba­ta w kwiat. Lubię myśleć, ana­li­zo­wać, sma­ko­wać zda­nia, czuć ich wibra­cje i brzmie­nie na języ­ku. Lubię rytm. Lubię pre­cy­zję i fan­ta­zję. Lubię wie­dzieć, dokąd zmie­rzam. Nie muszę znać tra­sy.

Lubię popeł­niać lite­rac­kie błę­dy i się na nich uczyć. Pozwa­lam moim boha­te­rom cho­dzić wła­sny­mi ścież­ka­mi.

Pisa­nie jest dla mnie aktem osob­nym. Byciem we wła­ści­wym miej­scu. Siat­ką powią­zań i połą­czeń jed­no­cze­śnie uni­ka­to­wych i zna­jo­mych. Snu­ciem opo­wie­ści. Rwa­niem opo­wie­ści. Zatrzy­ma­niem się w wybra­nym punk­cie cza­su i prze­strze­ni. Przy­glą­da­niem się rze­czy­wi­sto­ści.

Nie czu­ję się czę­ścią więk­szej nar­ra­cji. Nie umiem umie­ścić się na lite­rac­kiej mapie. Pisa­nie jest dla mnie mani­fe­stem bycia sobą i two­rze­niem bytów, któ­re nie muszą mieć ze mną nic wspól­ne­go. Prze­twa­rza­niem rze­czy­wi­sto­ści.

Pisa­nie jest mówie­niem rze­czy dla mnie waż­nych. Mówie­niem rze­czy, któ­re mogą być waż­ne dla innych. Pisa­nie jest prze­ja­wem ego­izmu i pró­bą opo­wie­dze­nia nie swo­ich histo­rii. Pro­duk­tyw­nym zuży­wa­niem empa­tii. Moż­li­wo­ścią powie­dze­nia cze­goś istot­ne­go i skie­ro­wa­niem czy­je­goś spoj­rze­nia w kon­kret­ne miej­sce.

Pisa­nie otwie­ra na dia­log, roz­mo­wę. Two­rzy prze­strzeń do wymia­ny myśli. Pisa­nie to pochod­na doświad­czeń czy­tel­ni­czych. Rewers czy­ta­nia, któ­re jest wspa­nia­łym doświad­cze­niem. Nie wyobra­żam sobie jed­ne­go bez dru­gie­go. Lubię myśl, że znaj­du­ję się po obu stro­nach sło­wa.

Pisa­nie pro­zy jest dla mnie łatwiej­sze niż pisa­nie o pisa­niu. Wiwi­sek­cja pro­ce­su – pró­ba prze­ło­że­nia doświad­cze­nia na sło­wa nie nazbyt oso­bi­ste.