Wszystko dobrze (2)

Spotkanie

Wracamy od weterynarza. Pies jest zmęczony, idzie wolno, ostatnio bolą go stawy. Na chodniku przed nami płacze dziecko, pokłada się, krzyczy. Stoi nad nim starsza kobieta. Mówi podniesionym głosem, bezskutecznie próbuje postawić dziewczynkę na wierzgające nogi. Przechodzimy obok bez słowa.

Dziewczynka wyrywa się, jej pupa ponownie ląduje na chodniku. Pies zatrzymuje się kilka kroków dalej, wącha krzak. Ludzkie sprawy go nie interesują. Przystaję przy nim, udaję, że nie słucham.

– Jak nie przestaniesz płakać, to piesek cię zje! – mówi kobieta i podciąga dziecko za rękę do pozycji stojącej.

Patrzę na nią. Nie zwraca na mnie uwagi.

Dziewczynka przerywa płacz. Spogląda na psa, myśli. Wyswobadza się z kobiecej dłoni i robi kilka kroków na niepewnych nóżkach.

– Wilk – mówi i wyciąga ręce w stronę kudłatego łba. Przykuca, przechyla głowę i próbuje zajrzeć psu do pyska. Ten wciąż zajęty jest obwąchiwaniem liści.

Kobieta szybkim ruchem zgarnia dziecko, podnosi.

– Pies – mówi i przyciska wnuczkę do piersi. – To jest pies.

Odchodzą. Dziewczynka w ramionach babci macha mojemu psu na pożegnanie.

Obietnica

Szukała obrazu. Spacerowała wśród turystów brukowaną uliczką i rozglądała się za czymś, co przyciągnęłoby jej wzrok. Wszędzie te same widoczki – myślała zniechęcona przy każdym kolejnym stoisku. Od długiego chodzenia bolały ją stopy. Usiadła na murku w cieniu rozłożystej lipy; wśród kwiatów brzęczały pszczoły. Prześlizgiwała się wzrokiem po ciałach mijających ją ludzi, chłodząc twarz papierowym wachlarzem made in Vietnam. Coraz częściej dokuczały jej uderzenia gorąca.

Spojrzała na zegarek: kwadrans po dwunastej; za wcześnie na obiad. Nabrała ochoty na lody. Kawiarnia znajdowała się w następnej uliczce. Pewnie będzie pełno – westchnęła i siedziała dalej.

Obiecała, że przywiezie mu pamiątkę. Coś ciekawego. Obraz znad morza. Jedno kłóciło się z drugim, ale zamierzała dotrzymać słowa. Zawsze mogła pójść do galerii i wydać wszystkie pieniądze. Zostałoby jej akurat na lody.

W torbie zabrzęczało We are the champions. Jakby wiedział, że o nim myślę – skrzywiła się i sięgnęła po telefon.

– Co tam? – odebrała.

– Jak poszukiwania? – zapytał.

– Dobrze – skłamała. – Robię rekonesans.

– Świetnie. Bo jeśli jeszcze nic nie kupiłaś, to jakbyś mogła…

Oparła głowę o pień i zaczęła liczyć liście, od czasu do czasu wtrącała „tak, tak” albo „poszukam” i przytakiwała koronie drzewa.

– Owocnych łowów – życzył jej na pożegnanie.

Schowała telefon do torebki. Podniosła się z murku i skierowała do najbliższego stoiska. Wybrała ładny widoczek z żółtą łodzią rybacką i suszącymi się sieciami. Zawsze lubiła żółty kolor.

– Ten poproszę – zwróciła się do młodego mężczyzny i uśmiechnęła się do niego.

Odpowiedział uśmiechem.