Po obu stronach słowa

Lubię formę. Lubię, kiedy znaczy nie tylko to, co jest, ale też to, czego nie ma. Brak, przeoczenie, przemilczenie. Literacki negatyw.

Lubię słowa, których znaczenie rozwija się w głowie czytającego, jak chińska herbata w kwiat. Lubię myśleć, analizować, smakować zdania, czuć ich wibracje i brzmienie na języku. Lubię rytm. Lubię precyzję i fantazję. Lubię wiedzieć, dokąd zmierzam. Nie muszę znać trasy.

Lubię popełniać literackie błędy i się na nich uczyć. Pozwalam moim bohaterom chodzić własnymi ścieżkami.

Pisanie jest dla mnie aktem osobnym. Byciem we właściwym miejscu. Siatką powiązań i połączeń jednocześnie unikatowych i znajomych. Snuciem opowieści. Rwaniem opowieści. Zatrzymaniem się w wybranym punkcie czasu i przestrzeni. Przyglądaniem się rzeczywistości.

Nie czuję się częścią większej narracji. Nie umiem umieścić się na literackiej mapie. Pisanie jest dla mnie manifestem bycia sobą i tworzeniem bytów, które nie muszą mieć ze mną nic wspólnego. Przetwarzaniem rzeczywistości.

Pisanie jest mówieniem rzeczy dla mnie ważnych. Mówieniem rzeczy, które mogą być ważne dla innych. Pisanie jest przejawem egoizmu i próbą opowiedzenia nie swoich historii. Produktywnym zużywaniem empatii. Możliwością powiedzenia czegoś istotnego i skierowaniem czyjegoś spojrzenia w konkretne miejsce.

Pisanie otwiera na dialog, rozmowę. Tworzy przestrzeń do wymiany myśli. Pisanie to pochodna doświadczeń czytelniczych. Rewers czytania, które jest wspaniałym doświadczeniem. Nie wyobrażam sobie jednego bez drugiego. Lubię myśl, że znajduję się po obu stronach słowa.

Pisanie prozy jest dla mnie łatwiejsze niż pisanie o pisaniu. Wiwisekcja procesu – próba przełożenia doświadczenia na słowa nie nazbyt osobiste.