Wszystko dobrze

Asfalt

– Prze­gra­niec! – Dzie­cię­ca pode­szwa z całą mocą wbi­ja pla­sti­ko­wy kor­pus zabaw­ki w roz­grza­ny asfalt. Po brud­nej twa­rzy chłop­ca spły­wa­ją łzy. W kąci­ku ust krew zdą­ży­ła już zaschnąć. – Jesteś do dupy! Do dupy, sły­szysz?!

Na gła­zie nie­opo­dal sie­dzi dziew­czyn­ka, opie­ra­jąc się na przed­ra­mio­nach. Patrzy na chłop­ca z wyra­zem obo­jęt­no­ści na twa­rzy i co jakiś czas leni­wie macha ręką, odga­nia­jąc prze­la­tu­ją­ce owa­dy. Trzmie­le i psz­czo­ły uwi­ja­ją się wśród róż­no­barw­nych kwia­tów-chwa­stów rosną­cych po obu stro­nach dro­gi. Żad­ne­go z nich nie potra­fi nazwać.

– Pier­do­lo­ny chuj. – Chło­piec wbi­ja w czerń kolej­ną część pla­sti­ko­wej zabaw­ki.

Dziew­czyn­ka się­ga po butel­kę wody do tor­by prze­wie­szo­nej przez ramię, upi­ja kil­ka łyków, splu­wa i wyle­wa resz­tę w krza­ki. Cho­wa pustą butel­kę do tor­by i ocie­ra usta dło­nią. Powie­trze prze­sy­co­ne zapa­chem asfal­tu drga.

Robi się tyl­ko gorę­cej.

Na par­king przed­szko­la znaj­du­ją­ce­go się nie­da­le­ko zajeż­dża spóź­nio­ny samo­chód, wzbi­ja­jąc w powie­trze chmu­rę pyłu. Dziew­czyn­ka patrzy, jak męż­czy­zna wysia­da i szyb­kim kro­kiem zmie­rza do drzwi budyn­ku.

– Skoń­czy­łeś? – pyta.

Chło­piec stoi nad poła­ma­ną zabaw­ką i dyszy. Kie­dy przy­ta­ku­je, dziew­czyn­ka zeska­ku­je z kamie­nia, otrze­pu­je dżin­so­we szor­ty i wycią­ga w jego kie­run­ku dłoń.

– Idzie­my?

Chło­piec ponow­nie przy­ta­ku­je i wsu­wa dłoń w dłoń sio­stry. Wra­ca­jąc do domu, trzy­ma­ją się za ręce.

Bez­sen­ność

Jest pią­tek, trze­cia w nocy. Sta­wiam kubek na para­pe­cie, sia­dam na brze­gu fote­la, nie zapa­lam świa­tła. Kawa paru­je i pach­nie, jesz­cze dłu­go będzie za gorą­ca, żeby się napić. Kie­dy wyglą­dam przez okno, w trzech miesz­ka­niach pali się świa­tło. Poko­je uda­ją puste, nigdzie nie widać żywej duszy. Ich miesz­kań­cy wyszli do toa­le­ty albo do kuch­ni, myślę i wpa­tru­ję się w oświe­tlo­ne pomiesz­cze­nia jed­no po dru­gim.

Wyobra­żam sobie, jak obcy ludzie parzą meli­sę albo kawę, jak ja chwi­lę wcze­śniej, zależ­nie od tego, czy żywią jesz­cze nadzie­ję na sen. Może zdej­mu­ją z czaj­ni­ka gwiz­dek, żeby nie pobu­dzić sąsia­dów, a może wręcz prze­ciw­nie, nic ich to nie obcho­dzi? Fan­ta­zju­ję, jak grze­bią w lodów­kach i szaf­kach, szu­ka­jąc sło­dy­czy albo pozo­sta­ło­ści z kola­cji, sze­lesz­czą papier­ka­mi od cukier­ków i bato­ni­ków, wycią­ga­ją chleb, wędli­nę i chrzan, sia­da­ją przy sto­le z pacz­ką Nesqu­ic­ka i wyja­da­ją ręka­mi kul­ki o sma­ku cze­ko­la­dy. Zaspo­ka­ja­ją głód. Zosta­wia­ją po sobie okrusz­ki, papier­ki i brud­ne sztuć­ce.

Kubek z kawą parzy mi pal­ce, dmu­cham na napar, sior­bię. Jestem znu­żo­na cze­ka­niem, w oknach nikt się nie poja­wia. Przy­sy­piam. Kie­dy się budzę, kawa jest już zim­na. Lam­py w miesz­ka­niach palą się nadal. W poko­ju naprze­ciw­ko na opar­ciu fote­la dostrze­gam dłoń, chy­ba męską, nie widzę dobrze z tej odle­gło­ści.

Tele­wi­zor emi­tu­je zie­lon­ka­wą poświa­tę – sno­oker. Się­gam po pilo­ta i włą­czam odbior­nik, wyszu­ku­ję sport. Nie znaj­du­ję tego same­go kana­łu; kolar­stwo, sumo i gada­ją­ce gło­wy. Może ma inną kablów­kę, myślę z żalem.

Kątem oka dostrze­gam ruch pię­tro wyżej. W nie­oświe­tlo­nym oknie za firan­ką uka­zu­je się syl­wet­ka i zaraz zni­ka, tele­wi­zor zaczy­nać grać. Widzę tyl­ko zmia­ny kadru i miga­ją­cy kalej­do­skop barw – coś jak zorza polar­na w ska­li mikro w wer­sji tech­no. Męczy oczy.

Popi­jam zim­ną kawę i wra­cam do obser­wa­cji męskiej dło­ni i roz­gryw­ki sno­oke­ra. W prze­rwie rekla­mo­wej bro­da­ci męż­czyź­ni zachwa­la­ją piwo, zaraz potem gład­ko ogo­le­ni śro­dek na poten­cję. Rekla­mo­daw­com chy­ba nikt nie powie­dział, żeby nie mie­szać jed­ne­go z dru­gim.

Razem z wła­ści­cie­lem dło­ni oglą­da­my kil­ka frej­mów. Sno­oke­rzy­sta kła­dzie się na sto­le i celu­je, czer­wo­ne bile toczą się po zie­lo­nym suk­nie. Nie tra­fia albo popeł­nił faul, gra­cze się zmie­nia­ją. Nie wiem, kto wygrał ani czy mecz był cie­ka­wy. Dłoń na opar­ciu fote­la nie drgnę­ła ani razu. Zaczy­na się kolej­na roz­gryw­ka.

Gdy dopi­jam kawę, za oknem robi się sza­ro. Świa­tła w poko­jach gasną.