Asfalt
– Przegraniec! – Dziecięca podeszwa z całą mocą wbija plastikowy korpus zabawki w rozgrzany asfalt. Po brudnej twarzy chłopca spływają łzy. W kąciku ust krew zdążyła już zaschnąć. – Jesteś do dupy! Do dupy, słyszysz?!
Na głazie nieopodal siedzi dziewczynka, opierając się na przedramionach. Patrzy na chłopca z wyrazem obojętności na twarzy i co jakiś czas leniwie macha ręką, odganiając przelatujące owady. Trzmiele i pszczoły uwijają się wśród różnobarwnych kwiatów-chwastów rosnących po obu stronach drogi. Żadnego z nich nie potrafi nazwać.
– Pierdolony chuj. – Chłopiec wbija w czerń kolejną część plastikowej zabawki.
Dziewczynka sięga po butelkę wody do torby przewieszonej przez ramię, upija kilka łyków, spluwa i wylewa resztę w krzaki. Chowa pustą butelkę do torby i ociera usta dłonią. Powietrze przesycone zapachem asfaltu drga.
Robi się tylko goręcej.
Na parking przedszkola znajdującego się niedaleko zajeżdża spóźniony samochód, wzbijając w powietrze chmurę pyłu. Dziewczynka patrzy, jak mężczyzna wysiada i szybkim krokiem zmierza do drzwi budynku.
– Skończyłeś? – pyta.
Chłopiec stoi nad połamaną zabawką i dyszy. Kiedy przytakuje, dziewczynka zeskakuje z kamienia, otrzepuje dżinsowe szorty i wyciąga w jego kierunku dłoń.
– Idziemy?
Chłopiec ponownie przytakuje i wsuwa dłoń w dłoń siostry. Wracając do domu, trzymają się za ręce.
Bezsenność
Jest piątek, trzecia w nocy. Stawiam kubek na parapecie, siadam na brzegu fotela, nie zapalam światła. Kawa paruje i pachnie, jeszcze długo będzie za gorąca, żeby się napić. Kiedy wyglądam przez okno, w trzech mieszkaniach pali się światło. Pokoje udają puste, nigdzie nie widać żywej duszy. Ich mieszkańcy wyszli do toalety albo do kuchni, myślę i wpatruję się w oświetlone pomieszczenia jedno po drugim.
Wyobrażam sobie, jak obcy ludzie parzą melisę albo kawę, jak ja chwilę wcześniej, zależnie od tego, czy żywią jeszcze nadzieję na sen. Może zdejmują z czajnika gwizdek, żeby nie pobudzić sąsiadów, a może wręcz przeciwnie, nic ich to nie obchodzi? Fantazjuję, jak grzebią w lodówkach i szafkach, szukając słodyczy albo pozostałości z kolacji, szeleszczą papierkami od cukierków i batoników, wyciągają chleb, wędlinę i chrzan, siadają przy stole z paczką Nesquicka i wyjadają rękami kulki o smaku czekolady. Zaspokajają głód. Zostawiają po sobie okruszki, papierki i brudne sztućce.
Kubek z kawą parzy mi palce, dmucham na napar, siorbię. Jestem znużona czekaniem, w oknach nikt się nie pojawia. Przysypiam. Kiedy się budzę, kawa jest już zimna. Lampy w mieszkaniach palą się nadal. W pokoju naprzeciwko na oparciu fotela dostrzegam dłoń, chyba męską, nie widzę dobrze z tej odległości.
Telewizor emituje zielonkawą poświatę – snooker. Sięgam po pilota i włączam odbiornik, wyszukuję sport. Nie znajduję tego samego kanału; kolarstwo, sumo i gadające głowy. Może ma inną kablówkę, myślę z żalem.
Kątem oka dostrzegam ruch piętro wyżej. W nieoświetlonym oknie za firanką ukazuje się sylwetka i zaraz znika, telewizor zaczynać grać. Widzę tylko zmiany kadru i migający kalejdoskop barw – coś jak zorza polarna w skali mikro w wersji techno. Męczy oczy.
Popijam zimną kawę i wracam do obserwacji męskiej dłoni i rozgrywki snookera. W przerwie reklamowej brodaci mężczyźni zachwalają piwo, zaraz potem gładko ogoleni środek na potencję. Reklamodawcom chyba nikt nie powiedział, żeby nie mieszać jednego z drugim.
Razem z właścicielem dłoni oglądamy kilka frejmów. Snookerzysta kładzie się na stole i celuje, czerwone bile toczą się po zielonym suknie. Nie trafia albo popełnił faul, gracze się zmieniają. Nie wiem, kto wygrał ani czy mecz był ciekawy. Dłoń na oparciu fotela nie drgnęła ani razu. Zaczyna się kolejna rozgrywka.
Gdy dopijam kawę, za oknem robi się szaro. Światła w pokojach gasną.
