Przesilenie

Przesilenie

Słońce bez trudu forsuje wysokie okna.
Dziwne. świat może wiele tygodni
trwać w pomniejszeniu,
w skali, która pozwala rzeczom dziać się o tyle,
o ile są blisko nas samych
lub bezpośrednio nas dotyczą,
a wszystko inne to szarość, głęboka i gęsta. Jest zima.

A światło przychodzi i w jednej chwili
zostawia nas bez cienia
wątpliwości, że nic nie jest po to,
by było w oddzieleniu. Stajemy nadzy
w swoim skupieniu. Słońce, jak okiem sięgnąć, słońce.

To musiał być trzysta któryś dzień zimy. Zimy w sensie krótkich, szarych dni, wyjącego wiatru i chlapy na chodnikach. Stałam w sali krakowskiej uczelni, naprzeciwko siedzących w ławkach studentów, których uczyłam angielskiego. To była od dawna nieremontowana sala, ze starym parkietem na podłodze, z boazerią na ścianach i z obiadowymi zapachami dochodzącymi ze stołówki piętro niżej. Za plecami studentów były okna, a za nimi – stary stadion (obecnie, o ile się nie mylę, remontowany, albo już po remoncie – nie wszystko na krakowskich uczelniach jest takie znowu stare). Kiedy nad tym wszystkim zaświeciło słońce, wcale nie myślałam o wierszach, ale za chwilę ukazał mi się w tym słońcu Larkin (choć wcale nie nagi) i już nie miałam wyboru.