Bosorka

-maziarz-

zapiłem w sobie ostatnie odruchy ten wiatr mną targał
wytargał ze mnie co łaska jeszcze się trzymam kurczowo
drewniany taboret kiwa się w progu
i już jedną nogą jestem odkupiony

staruchy zawodzą że za takie grzechy tylko lepka smoła
beczkę pełną piekła woziłem za życia drabiniastym wozem
czułem jego przedsmak
jak garb doczepiony

nie pojadł chleba ale popił wódki
nie zagryzł biedy ale zapił smutki

las pachnie dziegciem terpentyną osmala mu ręcę
upuszcza w kłęby dymu miękkie jak poduszki
stare darły pióra każdej zimy
przez te wszystkie lata

kładźcie go ostrożnie żeby nie oczernił

-bodzio z czarnego-

wtopił się w wieś było ją widać przez niego
przygwoździła całym swoim ciężarem do ziemi
do tamtej ziemi

jedyny ślad który się zostawił bez poruszenia

wszystko mu było wolno przemijać
byle od niechcenia byle jakie dni
wrosły niechlujnie wyryły na czole na znak swojej części
mieszkały w jego czarnej brodzie
wiły sobie gniazda na przekór

mówili że się powoli przemieniał z ciała
że zobaczymy kiedy już nie będzie
ławkę przed domem pustą natrętnie jak flaszka

kot się łasił do cienia
jeszcze długo po

-puch-

gardła gąsiorów bez zakończenia
urwane nagle w dwutakcie gęgania
patriotyczny śnieg rozstanie z głową
znak oddechu na końcu tej frazy

zamieniony w bezdech jak myśl o przemijaniu
gdy głowa na pieńku zwieńczona dziobem
w ostatnim uniesieniu poddaje się chwili

ciało bez głowy w konwulsyjnych ruchach
jeszcze koło zatacza po osi podwórka
pierze biały puch poduszka z pierza
i sny o umieraniu śnią się i śnią się

a ja nie wiem skąd nawet nie wiem po co
smalcem nacieram kolana lęki łokcie

-bohyny-

dusze starych praczek w potokach w nieznajowej
brodzą po kolana piorą szmatia wiotkimi piersiami
podglądają je chłopcy ze wsi
moczą się

pławią się w upławach ksiądz wypełznął przed dom
wiecznaja pamiat

unosząc się zataczają koła wiotkimi piersiami
piorą szmatia trumnę niosą na marach
chłopcy ze wsi

widzieli stare nagie praczki po kolana we krwi
ich długie workowate piersi
uderzały w kamień

stare nagie praczki nie mają kijanek

-barchany-

w dzikich sadach kwaśne papierowe jabłonie
spisane chwiejną ręką na wnuczki
mieli je wydać za cztery hektary

uschły na płotach spocone koszule w kształcie półksiężyca
wysunięte na wiatr z rozpusty wydęte jak usta

rodziły się dzieci zamszonych gór jedno po każdym przestępnym
wywoływałem je jak wilki z lasu oswajałem jak własne
jadły mi z ręki resztki odebranej ziemi

pojawiały się w oknach na znak śmierci

nie było ofiary ponad tą która się składała w tamtych chyżach
przysięgam na tutejszego boga
daleko im było do tamtych miejsc

-dziki wschód-

starzy ludzie jak jabłka na jabłoni czekają na wiatr
wyczekują
młodych zakopują pod drzewem
tam będzie ich lizać ziemia wyliże im
rany po ściernisku rany

mówiła mu matka mówiła mu babka
nikt nic nie powiedział

tamci odchodzili jeszcze wolniej
jakby się bali że im co zabiorą
nie zagrzebią gdzie trzeba

wyczekują

ludzie w lasach jeszcze długo wyli a już ciemno było

-matka-

być dłużnym ziemi czy można nie bać się tego
wsadzać w nią nasienie oczekiwać że wzejdzie
że będzie delikatna kiedy już w nią wejdziesz
być dłużnym siebie garść kruchej materii
mieć do niej szacunek na gałęzi sznurek
w razie czego

kraść jej korzenie ochrzcić ojcowizną
zapłodnić potem plony z łona
wydzierać
kopać
bruździć

grób domem nazwać w nim powoli dojrzewać
ufać że wraz z końcem lata przyjdą
i potwierdzą że tam na pewno jest
coś na pewno i że tak być musi
słono gorzko cierpko