Epifanie (1)

3

Dzie­ci, któ­re zosta­ły do póź­na, zbie­ra­ją się do domu, już po przy­ję­ciu. Ostat­ni tram­waj. Wychu­dłe kasz­tan­ki wie­dzą o tym i potrzą­sa­ją dzwon­ka­mi w bez­chmur­ną noc, na uwa­gę. Kon­duk­tor roz­ma­wia z woź­ni­cą; obaj co i rusz kiwa­ją gło­wa­mi w zie­lo­nym świe­tle lam­py. Niko­go wokół. Wyda­je­my się zasłu­cha­ni, ja na wyż­szym stop­niu, ona na niż­szym. Mnó­stwo razy wcho­dzi na mój sto­pień i wra­ca na dół, mię­dzy naszy­mi zda­nia­mi, i raz czy dwa zosta­je przy mnie, zapo­mi­na­jąc zejść, i potem znów scho­dzi.…. Niech tak będzie, niech tak zosta­nie.… I teraz nie zaprzą­ta sobie myśli tym, co próż­ne – swo­ją pięk­ną sukien­ką i wstąż­ką, i dłu­gi­mi czar­ny­mi poń­czosz­ka­mi – bo teraz (mądrość dzie­ci) jeste­śmy chy­ba prze­ko­na­ni, że to zakoń­cze­nie będzie dla nas przy­jem­niej­sze niż tam­to, o któ­re­śmy się tak moc­no sta­ra­li.

18

[Dublin, na North Cir­cu­lar Road, Boże Naro­dze­nie]

Pan­na O’Callaghan – (seple­ni) – Mówi­łam ci tytuł,
Uciec­ka sio­scyc­ki.
Dick She­ehy – (gło­śniej) – O, nie czy­tał­bym
takiej książ­ki… Muszę
spy­tać Joyce’a. Joy­ce, pytam, czy
czy­ta­łeś kie­dy­kol­wiek Uciecz­kę
sio­strzycz­ki?
Joy­ce – Zauwa­żam, że zacho­dzi
pew­ne zja­wi­sko oko­ło
tej godzi­ny.
Dick She­ehy – Jakie zja­wi­sko?
Joy­ce – O… poja­wia­ją się gwiaz­dy.
Dick She­ehy – (do Pan­ny O’Callaghan).. Czy
zauwa­ży­łaś kie­dy­kol­wiek, jak…
poja­wia­ją się gwiaz­dy na koniusz­ku
nosa Joyce’a oko­ło tej
godzi­ny?… (ona uśmie­cha się).. Ponie­waż
ja zauwa­żam to zja­wi­sko.