Epifanie (1)

3

Dzieci, które zostały do późna, zbierają się do domu, już po przyjęciu. Ostatni tramwaj. Wychudłe kasztanki wiedzą o tym i potrząsają dzwonkami w bezchmurną noc, na uwagę. Konduktor rozmawia z woźnicą; obaj co i rusz kiwają głowami w zielonym świetle lampy. Nikogo wokół. Wydajemy się zasłuchani, ja na wyższym stopniu, ona na niższym. Mnóstwo razy wchodzi na mój stopień i wraca na dół, między naszymi zdaniami, i raz czy dwa zostaje przy mnie, zapominając zejść, i potem znów schodzi….. Niech tak będzie, niech tak zostanie…. I teraz nie zaprząta sobie myśli tym, co próżne – swoją piękną sukienką i wstążką, i długimi czarnymi pończoszkami – bo teraz (mądrość dzieci) jesteśmy chyba przekonani, że to zakończenie będzie dla nas przyjemniejsze niż tamto, o któreśmy się tak mocno starali.

18

[Dublin, na North Circular Road, Boże Narodzenie]

Panna O’Callaghan – (sepleni) – Mówiłam ci tytuł,
Uciecka sioscycki.
Dick Sheehy – (głośniej) – O, nie czytałbym
takiej książki… Muszę
spytać Joyce’a. Joyce, pytam, czy
czytałeś kiedykolwiek Ucieczkę
siostrzyczki?
Joyce – Zauważam, że zachodzi
pewne zjawisko około
tej godziny.
Dick Sheehy – Jakie zjawisko?
Joyce – O… pojawiają się gwiazdy.
Dick Sheehy – (do Panny O’Callaghan).. Czy
zauważyłaś kiedykolwiek, jak…
pojawiają się gwiazdy na koniuszku
nosa Joyce’a około tej
godziny?… (ona uśmiecha się).. Ponieważ
ja zauważam to zjawisko.