Epifanie (2)

20

Wszystkich pogrążył sen. Pójdę teraz na górę….. Leży w moim łóżku, w którym leżałem wczoraj w nocy; przykryli go prześcieradłem i zamknęli mu powieki groszakami…. Biedny mój! Często śmialiśmy się razem – poruszał swoim ciałem bardzo łagodnie…. Tak żałuję, że umarł. Nie mogę się modlić za niego, jak robią to inni….. Biedny mój! Wszystko inne jest takie niepewne.

25

Już po przelotnym, lekkim deszczu, tylko grona diamentów utrzymują się jeszcze wśród krzewów na czworokątnym dziedzińcu, gdzie opary wznoszą się znad czarnej ziemi. Pod kolumnadą stanęły dziewczęta, kwietniowa kompania. Opuszczają schronienie, raz po raz niepewnie zerkając; paplanina ściętych obcasów i zgrabnie ratowane halki; pod parasolkami, lekką bronią trzymaną na straży pod zmyślnym kątem. Wracają do klasztoru – do schludnych korytarzy i skromnych dormitoriów, do białego różańca godzin – usłyszawszy obietnice Wiosny, tego prześwietnego ambasadora……
Pośród podmokłych nizin płukanej deszczem krainy stoi wysoki pospolity budynek, o oknach przepuszczających niewyraźne dzienne światło. Trzy setki chłopców, głośnych i głodnych, siedzą przy długich stołach, jedząc wołowinę polaną zżółkłym tłuszczem i jarzyny, które jeszcze czuć ziemią.