Mitologia posiadania synów

chorowałem na ciało i ten dom się we mnie rozrastał

gdy saturn pożerał rozebrane dzieci zawieszono nas
gwałtownymi impastami na drewnianej belce z gestu pojednania
nie zdążyliśmy wystygnąć a już węgiel oblekający mięśnie
w ekstazie gnił od środka: żyliśmy w zwiastunach ciszy
na obrzeżach obcych łóżek żegnając kobiety podpalone w biegu
aż wzięli nas ojcowie jednego po drugim oprawiali siłą twarze

potem przyszedł także po mnie: miał wybite nadgarstki paznokcie
zakrojone krwią i oczy wsłuchane w chłopięcą skórę z taką żarliwością
jakby chciał wprowadzić w moje płuca pękniętą żarówkę; chodź
uszyję w tobie dom dla obłąkanych wejdę gwałtownie po kości żeber
będę brał cię każdego dnia grzebał w języku ten szklany świat

a ty pielęgnuj go – gdy pęknie w sobie powtarzaj

mitologia posiadania synów

nie chciałem by nas oglądano zabarwiłem węglem ściany
zasłoniłem okna i przyjmowałem ojców obcych kolegów

przychodzili w ciszy w progu zostawiali buty marynarki
sztruksowe spodnie na wersalce pustoszały jak żony

teraz patrzy na mnie tata olka – ten najbardziej wytrwały
w ćwiczeniach wchodzi coraz głębiej myślę że jest uparty
czasem przynosi ciuchy po starszym chłopcu

(najbardziej lubię koszulę w stalowe prążki
jego więdnące dłonie w obłędzie)

mitologia posiadania synów nie przestroi
zrywów natury – mówi szczytując we mnie

nie wiedziałem że skrzypi klamka dopóki nie zamknął
za sobą drzwi i ten dźwięk był większy niż czas o wiele

większy niż czas

[zagarniały nas pokoje]

zagarniały nas pokoje na godziny
zanim przyszła córka przyszła z podpalonymi włosami:
nie karm ojca nie czytaj z jego ust pokarmu

i otwierając we mnie wszystkie szuflady wyniosła
z nich zdjęcia zegarek czarne pióro pasma rozmów

(przeglądałem się w ogniu wylizującym jej głowę
do kości jakby był lustrem albo ściętym drzewem)

i wracałeś do żony na ulicę czapskiego 11

przychodziłem tam w nocy i kładłem się w grobie
wykopanym po cichu wykopanym w ogrodzie
i zasypiałem obejmując trzon łopaty tak jak ty
obejmowałeś dłonie kobiet i chłód był porównywalny
do tego który przyprowadziła twoja córka

który stanął mi teraz w gardle jak wulkan
i robiłem się coraz mniejszy bo dostrzegłem
że zawsze będę awaryjnym ciałem ze studnią pełną
wysuszonych ziaren że są jak kamienie gdy zbierasz
się do wyjścia i mówisz: córciu

chciałbym tu jeszcze zostać

widok

palce zanurzone w mleku ramiona pełne zimy która nie chce odejść.
spalić listy i zapomnieć o chłopcu któremu w głowie wciąż brzęczy
ta sprzączka od pasa i wkładana do ust gałązka – kwitnący zapach
żywicy w jego młodzieńczych jeszcze niepewnych pośladkach.
koniec kwietnia nawleka czerń na taśmy wideo wyostrza piksele
w kącikach ust. wciąż dzielą nas fotografie – żadnego dotyku
tylko kruche pasma głosu żłobiące w skamielinie. oprócz tego bar:

byłem z dariuszem blisko gdy zjawili się dwaj mężczyźni. szeptali
po angielsku naprzeciw nas kłusując ponure wnętrza wzrokiem
i nagle światło spłynęło mi do źrenic. wiedziałem: czas głodu
i czas hologramu jak wzbierające w słońcu fale przyniesione
w darze; w dniu twoich urodzin przyprowadzono go wyłącznie po to
by pił z moich oczu tak długo aż zacznę widzieć: koszulę w kolorze
brązu odpięty guzik za którym ćmi przytulony do włosków pępek

pęknięty na brzegu. pomyślałem wtedy o tobie i o gałązce – ciszy
tlącej się w nogach chłopca jak gdyby przyszedł do niego sam bóg
i podpalił arterie. spójrz: bezgłos i wrzenie – katedry w hołdzie
nienazwanego. nabożeństwo krwi która jednoczy transmisje: ciała
słodkiego zapachu sprzączkę od pasa z telefonem nabitym postami
od ciebie. ciemność zanim się spotkamy.

– ten prawie świt.