Są tu wyłącznie ludzie “wydymani” przez bohatera wierszy i on sam, poeta – wielki wydymant czy zadymiarz. Orędownik dymu i czadu, więc mroczna ta poezja. Klecha pozostaje tu w niedwuznacznej relacji z Najświętszą Panienką, śmieszy “Matka Buzka”, a Jaruzelski jest halabardnikiem historii. Powiecie – Foks ma rację: kino to nasz świat, język to idiotyczny scenariusz, a wiara to rewelacje z “Nie”.

Ezra Pub to dowcipny monolog w siedmiu odsłonach, siemioczęściowy poemat quasi-satyryczny, którego bohater jawi się jako porte-parole skrywanych (już teraz nie) przez autora pragnień dotyczących pracy w “szołbiznesie”. Ten ktoś kręci się przy filmie, albo raczej tylko projektuje na swe nieudacznictwo i natrętne marzenia, żeby być chociaż lichym trybikiem w kinematograficznej machinie.