Moc poezji Oli Lewan­dow­skiej wyni­ka z napięć – z elek­try­zu­ją­ce­go nie­po­ko­ju, któ­ry w skwar­nym sierp­niu przed burzą spro­wa­dza szaj­bę, z napię­cia powierzch­nio­we­go rze­ki, z któ­rej zaraz wyło­nią się kam­po­we syre­nia­ry, z napięć mię­dzy łobu­ziar­stwem z „ośki”, z ero­tycz­nych napięć pokwi­ta­ją­cej skó­ry, z napię­cia skór­ki na cierp­kich jesz­cze dzicz­kach. Debiu­tant­ka z zadzior­nym bez­wsty­dem przy­wo­łu­je krin­dżo­we „grls myths”: buja­my się więc do lamen­tów Lany Del Rey czy Nic­ka Cave’a, odtwa­rza­my ścież­ki smut­nych dziew­czyn z Prze­kleństw nie­win­no­ści, daje­my się sku­sić na pik­ni­ki pod wiszą­cy­mi ska­ła­mi, zali­cza­my noc­ki w bia­łej saty­nie, ocho­czo lezie­my w ten trip. Na osie­dlu to one, typiar­ki z trze­pa­ka, spra­wu­ją wła­dzę patrze­nia (male gaze ma tu bana), burzą krew, głod­ne poła­wia­ją i polu­ją, zacią­ga­ją się po bez­dech i przy­cią­ga­ją: na fraj­dę, na zgu­bę, na wiersz.