Wie­lo­dusz­ne pie­śni ze szpi­tal­nych cel, pół­przy­tom­ne zapi­ski, sło­wa chwy­ta­ne jak odde­chy prze­ciw letar­go­wi. W dru­giej książ­ce poetyc­kiej Pau­li­na Pidzik dzie­li z czy­tel­ni­ka­mi doświad­cze­nia gra­nicz­ne, usy­tu­owa­ne mię­dzy wła­sną nago­ścią a cudzym odsło­nię­ciem, mię­dzy oio­mem a zie­mią, cuce­niem a oca­la­niem. W tej elip­tycz­nej gra­ma­ty­ce bólu doko­na­ne i nie­do­ko­na­ne zra­sta­ją się w tkli­wą tkan­kę, zabliź­nia­ją się roz­kwit i roz­kład. Dopó­ki jed­nak trwa odpa­mię­ty­wa­nie – cza­sów, miejsc, samej sie­bie – zanik zosta­je poza gra­ni­ca­mi, a „jesz­cze” nie zamie­nia się w „już”.