Historia jednego wiersza: (pinus sylvestris)

(pinus sylvestris)

pinus sylvestris jesion tamto
ile razy powtórzę nim utrzymam na języku
same pestki drobnych niedojrzałych mirabelek
ile razy nie powtórzę by nie puściły soku oblepiły warg
cierpkie jest też lepkie

zanikam zanikają długie zdania ich miejsca
domy sosnowe lasy

tylko krótkie krople żywica pinus sylvestris pinus nigra

zapisany zalążek tego wiersza znalazłam w notatniku, który miałam ze sobą w szpitalu. po długich zdaniach wersach wiele kartek, na których drżące kreski pojedyncze niewyraźne słowa. dalej: łacińskie nazwy gatunków sosen i (znów pierwsze) rysunki.

pamiętam, że na stoliku obok mojego łóżka leżał „Przekrój” (nie pamiętam, skąd się wziął). był zbyt duży: nie do utrzymania w dłoniach, nie do przejścia przez gęsto wypełnione strony, nie do objęcia, ale codziennie uparcie próbowałam.

pośrodku znalazłam kawałek znanego mikroświata: opisy sosen. na nich uczyłam się od nowa połączeń: myśli z ciałem, ruchu dłonią z dźwiękiem słowa, siebie tamtej z tą, tej chwili tu z tym, co minęło.

powtarzanie, powtarzanie powtórzeń, ich schodowe klatki.

szukanie kropel nitek strzępków.

potem czułam coraz mocniej: lepka żywica pamięci pestki słów (jak zmysł zmysł).