prawo lasu

(prawo lasu)

prawo tego miejsca jest proste

ciała należą do ziemi wyłowione spod kry złe
sny rzeki dusze kur jastrzębi

próbujemy przełamać różowy opłatek karmić
hostią zwierzęta wyrwać ze szponów tego kręgu choćby
przez pierwszeństwo cięcia choćby przez pierwszeństwo
krwi jarzębatkę zanosimy do gniazda już zamgloną ciepło
szybciej uchodzi z ciała niż ręka dotyka noża

pamiętaj co zabiera las to lasu

(rana) +

zdaje się że tak trzeba robić

idziemy do granicy lasu ojciec pokazuje mi miejsce krwawiące
jeżyny dotąd milczał o nim łopata lekko wchodzi w ziemię
jak palce w rozdrapaną bliznę karmimy jeszcze ciepłym ciałem
duszę wyrywają ptaki nim zbierze się w nas
ciemne zasypujemy pospiesznie

rana w ziemi jest chuda
ale się zmieszczę

(bolesne)

znowu wracamy do tych miejsc
kruchej ziemi pośrodku sosen gęstego chłodu
białych prześcieradeł koralików różańców szeptów szklistych lęków

podobno kręgi na naszej rzece coraz szersze wchodzimy
w tajemnice już za granicą zmysłów

odmawiamy tylko bolesne

(wieczne)

może jeśli jesteśmy to z tych dotknięć chłodu
lęku pulsującego jak deszcz na przednówku

pijemy wodę z przebitych boków brzóz z ran
chrystusowych wytryskających źródełek rzek
podskórnego krwiobiegu

na zdrowie wieczne spoczywanie
w niepokoju ziemi