wieczne

(wieczne)

może jeśli jesteśmy to z tych dotknięć chłodu
lęku pulsującego jak deszcz na przednówku

pijemy wodę z przebitych boków brzóz z ran
chrystusowych wytryskających źródełek rzek
podskórnego krwioobiegu

na zdrowie wieczne spoczywanie
w niepokoju ziemi

Ta opowieść zaczyna się w miejscu zakorzenionym we mnie najgłębiej.
Przestrzeni dzieciństwa zamkniętej granicami rzeki i lasu.
Wracam do tego najczulszego miejsca. Las podchodzi młodymi brzózkami już pod sam dom.

Na przednówku, pełni wilgotnego chłodu, idziemy w jego stronę.
Przykładamy dłonie i nacinamy skórę brzóz. Nim wypuszczą pierwsze liście, pracują. Wypływa z nich lepka, gęsta, mętna woda. Jest rześka. Pachnie życicą i jeszcze niedrżącym życiem. Podobno uzdrawia i chroni nas przed złym.

To podskórna woda, która przepływa przez korzenie, pędy do gałęzi, nasiąkając brzozowymi pierwiastkami. Przesącza się do ran i zadrapań.
Jak ten wiersz czerpie z tej kruchej ziemi i sączy się przeze mnie.