Przestrzenie resztkowe

(M)

Rozmycie tła rozmycie w ruchu, w tle (powtórz
rozmycie ciała jak ruchu) na źrenicy

skurcze światła czułe jak twoje ,,kocham” (złożone ,,tu”
niech będą linie w strukturę podzielne), osobne

jest to, co odeszło, co odwrócone wzdłuż przecięcia
na talii, jak sznurówka przewiązana wokół spodni,
a kiedy nic się nie wydarzy dwa razy, odwróć
w poprzek ciało: na pięcie, ,,piętą”

użyj do rytmu

rytmu użyj do rytmu.

(o)

Przeciwciałem

pajęczaka aliteracja aż do wyczerpania kwiatów
w każdym podrzędnym pokoju – dwa słowa aż po skraj
aliteracji, na granicy wiersza/
linijki aliteracja aż do redundancji oka:
aliteracja aliteracji przeciwciałem pajęczaka. Siecią
zawieszoną o paznokieć wymierzam stąd dotąd –
linijką urwaną
na pół aż do enumeracji linijek na granicy wiersza/
sieci jako miary sieci, do refleksu światła//

słońca.

(ś)

Jaśmin będzie mi światełkiem, uskokiem w danych ty

byłabyś, jeśliby cień twój opadał deszczem, dźwiękiem
jak wagą – i nie będzie użyta waga inaczej niż do rytmu, niemego
,,o” w tempo, co gdy mnie zadane, minie.//

Jaśmin będzie ci światełkiem, uskokiem w danych
byłby, jeśliby cień twój opadał deszczem, dźwiękiem
jak wagą – i nie będzie użyta waga inaczej niż do rytmu, niemego
,,o” w tempo, co gdy tobie zadane, minie.