Arlekin

Arlekin

Jeże przychodzą na świat w membranie,
niczym małe ostrygi, by chronić samicę.

Dziecko nie jest czułe i rozrywa matkę.

Położna to Parka, przędzie i zaszywa.
Ślady łuski znaczą tatuaż, szyfr, pismo.

Później kładzie cię, mówiąc:
macie trzy godziny, jeśli będzie silny.
Trefny jamochłonek, dwa cekinki oczu,
bezwzględne jak sygnalizator.

Są schorzenia, których pewne skutki uboczne są całkiem estetyczne. Na przykład albinizm (przy dobrych wiatrach kariera w fotomodellingu stoi otworem), methemoglobinemia czy zespół Marfana, nazywany wręcz „chorobą pięknych ludzi”. Oczywiście, wszystkie trzy potrafią być uciążliwe, niemniej medycyna całkiem nieźle sobie z tymi uciążliwościami radzi.
Natomiast tzw. płód arlekina nie jest piękny ani rozwiązywalny dla współczesnej medycyny. Na tyle, że choć widziałam różne rzeczy na oddziałach, to nie wkleję tutaj poglądowego zdjęcia. Na tyle, że niektóre matki rezygnują z jakiegokolwiek kontaktu z dzieckiem przez te maksymalnie kilka godzin, które może przeżyć (znów, przy dobrych wiatrach).
Nie chcą na nie patrzeć. Czasem odradza im to personel.
Parę lat temu, kilka kobiet bardzo skrytykowało ten wiersz. Chodziło chyba o nazwanie dziecka „jamochłonkiem”. Sytuacja z utworu wydała im się nierealna.
Jakiś czas później dostałam wiadomość od pewnej poetki: pisała, że trzydzieści lat wcześniej straciła przedwcześnie córeczkę i że chce podziękować za tekst. Może dla takich chwil publikuje się wiersze.
A może to tylko skutek uboczny.