Trzydzieści trzy opowieści pieśniarza – z ilu? Z ilu płyt? Ilu lat świetlnych opowieści? Ten wybór jest jednak strzałem w dziesiątkę, w sam środek gramofonowej płyty, krążek zmieniony w książeczkę, przyznajmy, to wino zamienione w wino, różne kolory, różne smaki. Ale radość ta sama. Potęga smaku.

(…) o jego poetyckim talencie wiadomo już od lat. Jest autorem piosenek niezwykle transowych, emocjonalnych, którzy z jednej strony przywołują tradycję poetów rosyjskich, z drugiej zaś Jacka Kaczmarskiego. Charakteryzują się niezwykłą potoczystością i ostrym sposobem obrazowania. Są nakreślone mocną kreską, jednocześnie liryczne i podszyte bólem jak “Chory na wszystko”. Grabowski nie daje się nabrać na wielkomiejski blichtr naszych metropolii i trochę jak Andrzej Stasiuk woli portretować szemraną rzeczywistość wschodniej Europy.

Na skrzyżowaniu słów  jest świetnym prezentem dla wszystkich fanów twórczości poety punk rocka. Biuro Literackie podsuwa fanom pretekst, by przez ważne dla nich teksty spróbowali sięgnąć w głąb siebie. To niezwykły materiał do analiz i porównań, bez których chyba się nie obejdzie. Piszę o fanach, ale może to tomik, który trafi do osób jeszcze nieznających artystycznych dokonań Grabaża…

Wybór piosenek jednego z najlepszych tekściarzy w Polsce jest wyborem trafnym, skupiającym się przede wszystkim na językowych walorach utworów “Grabaża”.  Na skrzyżowaniu słów nie jest jednak śpiewnikiem, to mini antologia, która daje przekrój tematyczny typowy dla twórczości lidera Strachów Na Lachy. Zbiorek jest świetną propozycją dla tych, którzy dopiero zaczynają swoją przygodę ze Strachami czy z Pidżamą Porno, ale dla wiernych fanów może być uzupełnieniem tudzież umożliwieniem pochylenia się nad tymi tekstami i pogłębienia ich interpretacji. Bo wiadomo to, co zapisane na papierze, zyskuje nowe znaczenie, a w przypadku tego artysty jest to dość ciekawe doświadczenie. 

Na papierze wiersze – czy jeśli ktoś woli piosenki – Krzysztofa Grabowskiego nie tracą, a wręcz zyskują, bo wreszcie można przyjrzeć się najważniejszemu – słowu. A naprawdę warto, bo bez wątpienia “Grabaż” to jeden z najlepszych tekściarzy w Polsce. Wiem, że niektórzy z uporem maniaka oskarżają wokalistę Strachów o grafomaństwo, i nie ma, co się oszukiwać, że ten tom to zmieni. Ale miłośnikom Grabowskiego i tym, którzy jeszcze nie mieli okazji się z nim zetknąć – albo raczej polubić, bo nieznajomość jest prawie niemożliwa – polecam. Dodam od siebie osobistą refleksję, że nikt w Polsce nie pisze o miłości tak jak “Grabaż”. Bo Grabowski zachowuje w tym idealne proporcje: robi to prosto, ale jednocześnie unika banału; boleśnie, ale jakimś cudem udaje mu uchylić od patetyczności. I w końcu jego teksty aż podwijają się pod powiekę.