Ta odruchowa ufność, którą odczuwamy w stosunku do autora, stanowi jeden z najciekawszych wątków pojawiających się przy lekturze Państwa P.Obrazy Sośnickiego są niezwykle sugestywne i wiarygodne. Wypełniając spojrzenie czytelnika szczegółami, autor konstruuje sytuację w wierszu nie tyle ze słów, co bezpośrednio (na tyle, na ile to możliwe w poezji) z doświadczeń czytającego. Dokonuje w rzeczywistości interpretacji naszego widzenia, naszego snu – wchodzi niemal w rolę terapeuty, wyjaśniając to, co zdarzyło się samemu odbiorcy. Tworzy przestrzeń mówiących rzeczy, które nie potrzebują go jednak w roli twórcy i pośrednika (rzecznika), ale raczej wyjaśniającego, tłumacza; to niemal przestrzeń tradycji heideggerowskiej, z tą różnicą, że rzecz mówi wszystko sama z siebie, popychana siłą, która jest niewidoczna i niewytłumaczalna poza poezją (a może w ogóle nie jest?).

Dariusz Sośnicki, poeta czterdziestoletni, chwyta się za bary ze swoim krajem (lub, przyjmując wersję neutralną, z krajem, w którym przyszło mu żyć). Pisać o Polsce, zwłaszcza dzisiaj, to rzecz nie tylko trudna, ale i bardzo śliska. Trzeba uważać, by z jednej strony nie popaść w melancholię wspominania, nie rozbić się na karkołomnych próbach reanimowania truchła romantycznego paradygmatu, z drugiej zaś strony, by nie poprzestać na płytkiej kontestacji, wołaniu, że jest źle. Sośnicki nie poślizgnął się na Polsce i z umiejętnością tancerza figurowego wykręca na tym lodowisku kolejne piruety, salhofy, toeloopy, rittbergery i axele. 

Sośnicki pozostaje dla mnie poetą miejsca. I to miejsca szczególnego, nierzadko obwarowanego i zatarasowanego, przyprawiającego o lekką klaustrofobię, z której ratują tylko słowa. Opisywane przez niego życie należałoby określić chyba mianem “życia na wyspie” – tyle w nim granic, które zdają się nieprzekraczalne i ślepych uliczek, pojawiających się na końcu najbardziej obiecujących dróg. Cały tom wpisany jest w błędne koło, ale same wiersze, poddane presji przymusów i ograniczeń, wychodzą na swoje. Doprawdy, można z nimi iść pod rękę.

Sośnicki unika prostego, jednoznacznego uzgodnienia między językiem podmiotu lirycznego i swoim. Pozwala mu na liryka roli, którą moglibyśmy też określić techniką punktów widzenia. Fantastyczne wyczucie języka, do perfekcji opanowany kunszt posługiwania się cytatem sprawiają, że tekst, utkany z frazeologizmów i frazesów – powtarzanych codziennie po wielokroć zdań, ujawnia jego ironiczny, a czasem pogodnie dobrotliwy stosunek do utrwalonej sceny, która stanowi syntezę wszystkich, podobnych do tej, sytuacji przydarzających się państwu P.

Tu Mickiewicz, tam Norwid, gdzie indziej Żeromski, ale nie nachalnie, właściwie – od niechcenia. Nowa książka Dariusza Sośnickiego to przede wszystkim podróż przez różne terytoria polskości. Poeta kreśli panoramę naszych polskich wstydów i pragnień, naszego specyficznego poczucia humoru, a także ciągłego niezadowolenia i wielkich tęsknot.

To nie jest, drodzy państwo, taki sobie niewinny monolog polskiego inteligenta. To jest, jak mi się wydaje z punktu widzenia młodej Polki, utrwalenie pewnych egzystencjalnych stereotypów. […] To jest straszliwie herbertowski tomik rzeczywiście, i napisany ironicznie, fajnie zabawnie. Pozwalający się inteligentnemu czytelnikowi prosto z myślą autora zidentyfikować.