Nowa książka poetycka Darka Sośnickiego. Znakomita.
Pierwsze wrażenie takie jak przy spotkaniu z poprzednimi zbiorami tego poety. Wiersze zaskakują, nie sposób przewidzieć, w jakim kierunku podążą, bierne czytanie nie wystarczy. Rzecz dotyczy nie tylko pierwszej lektury, lecz chyba nawet bardziej kolejnych czytelniczych spotkań, kiedy w zasadzie powinniśmy oswoić się z tekstami i odbierać zaskakujące zrazu metafory i obrazy jako coś dobrze już udomowionego i znanego. Tymczasem kolejne zdania i zwrotki skutecznie i z kilkoma kroplami ozdrowieńczej ironii podkopują nasze oczekiwania i przyzwyczajenia. To coś więcej niż lektura. To radość czytania.

Istnieje ważny powód, dla którego poezja i radio dają się obok siebie bezkolizyjnie ustawić. Zarówno w pierwszym, jak i w drugim przypadku chodzi o otwarcie zapośredniczonego w słowach okna na świat. Patrząc z tej perspektywy na Spóźniony owoc radiofonizacji (polecam uwadze wiersz tytułowy), można w mnogości podejmowanych wątków usłyszeć fragmenty rozmaitych audycji, które z czarnej dziury rosnącej w ustach świata (Nowy dzień) docierają nawet do najodleglejszych zakątków rzeczywistości.

Podmiot liryczny jest pewny siebie, przekonany o swojej wygranej. I ma rację. Najnowszy “Sośnicki” jest odmieniony, co wychodzi mu na dobre. Autor Państwa P skutecznie zdarł z siebie etykietę z napisem: Marlewo. Nie przekreśla przeszłości, lecz wykorzystuje swoje dawne chwyty w nowym celu.

Omijanie przekłamań wymaga od autora Spóźnionego owocu radiofonizacji otwartości na sensy, które nie pozwalają się w sposób uporządkowany łączyć ani rozdzielać, ale swobodnie przepływają między strofami i wersami – tworząc utwory możliwie otwarte, elastycznie poddające się rozmaitym sposobom lektury i rozumienia. 

[…] wiersz można porównać do radia, które poszerza horyzonty skłaniając do myślenia. Kontakt z najnowszą pozycją Dariusza Sośnickiego nabiera wyjątkowego charakteru gdy zrozumiemy, że właśnie mija 20 lat od książkowego debiutu autora.

Były redaktor “Nowego Nurtu” realizuje konsekwentnie koncepcję “poezji nieefektownej”. Nie znajdziemy w jego tomie wyszukanych metafor czy porównań, niemniej poeta lubi parafrazować. W zbiorze jest wyczuwalna interseksualność. Sośnicki odwołuje się do wielu tekstów kultury – tytuł jednego z wierszy Rękopis znaleziony w stanie Maryland (nawiązanie do Rękopisu znalezionego w Saragossie Jana Potockiego) czy też współczesnych piosenek zespołu Dwa Plus Jeden.
[…] Z Sośnickim  warto wybrać się w daleką podróż, zapętloną i pełną ciemnych rymów.

W przeciwieństwie do wielu swoich rówieśników Dariusz Sośnicki nie ufa zbytnio regule mówiącej, że prawdziwy wiersz musi prędzej czy później odnosić się do fundamentalnych pytań o naturę wszechświata. On zdaje się bowiem pytać: Dlaczego na taki właśnie sposób skonstruowaliśmy sobie świat, nadając mu taką formę i czyniąc go poniekąd niezdatnym do życia? W jego rozumieniu świat może istnieć tylko wtedy, gdy u wybranej jednostki wyzwoli się chęć artykułowania poglądów zupełnie opozycyjnych do tych, jakie są wyznawane przez ogół. 

Świeże, ożywcze metafory, doskonała technika, subtelna, nienegująca świata ironia, mądrość i żywa inteligencja – to niezaprzeczalne atuty tego bardzo dobrego zbioru wierszy.

Dariusza Sośnickiego czytam zawsze z zaciekawieniem i bez jakiegokolwiek przymuszenia.

Spóźniony owoc radiofonizacji jest tomem co najmniej intrygującym i zaskakującym, ale bez żadnej przesady można też napisać, że jest znakomity.