Skandynawskie lato potwierdza klasę Sośnickiego i jest kolejnym dowodem jego poetyckiej odrębności i suwerenności. Coraz wyraźniej widać, że znakiem firmowym tego poety jest połączenie zapierającej dech w piersiach precyzji z równie zdumiewającą wrażliwością na luki, niespójności i niedociągnięcia, ślepe plamy rozumu, który chce, ale nie potrafi doglądnąć wszystkiego.

Cieszę się, że w Skandynawskim lecie odnajduję echa tego, co w debiutanckim tomiku podobało mi się najbardziej: wiersze o codzienności pisane z rymami, szeroką frazą przywodzącą na myśl trochę Stanisława Barańczaka (genius loci?). Dawnej “Nocy. Sklepikowi przy pętli” dorównują nowe “W oparach kipiącego piwa…”, “Mrok na schodach, ciemno w domu”, “Jak w pracy ukrywać to, co czujemy…” i “Tonerbrudzi”.

Skandynawskie lato – bodajże najlepszy tom poety – chwyta za gardło.

Poezja pracy i “biuro” jako laboratorium możliwych użyć języka, cudowny dystans i humor czyniące z tych wierszowanych opowiastek perełki stylu. Mistrzostwo polega tu na parabolizacji, na błyskotliwym pogłębianiu tego, o czym się mówi i co my, jako czytelnicy, widzimy.

Świat Sośnickiego, owszem, przyjazny czytelnikowi, ale przyjazny w jakiś tajemniczy, zaprzeczający sobie sposób, składa się z monad, niepodzielnych, elementarnych, chcących zachować niepodległość wobec wpływów lata.

Tom Sośnickiego wyrasta z jakiejś kosmicznej tęsknoty. Ona przenicowuje okruchy wspomnień, leży w istocie człowieczeństwa. I właśnie dlatego te intrygujące wiersze nie pozwalają przejść obok siebie obojętnie.

Wiersze Sośnickiego mogą się wydać chłodne i ponure, ale nie można dać się zwieść temu wrażeniu – oczyszczająca ironia oraz nieprzeciętna wrażliwość na ludzi i rzeczy sprawiają, że jest to poezja bardzo zaangażowana w świat, przejmująco w tym świecie obecna.

Dostrzec granicę. Nazwać ją. Mieć świadomość jej istnienia. Wiedzieć, kim się jest, a może raczej kim się nie jest. Wiedzieć na pewno. Gdy czytam te wiersze, to mam wrażenie, że napisał je ktoś, kto wie.