Honet daje to, czego nie potrafi dać Zagajewski, a od czego większość z nas, jak sądzę, jest uzależniona dzisiaj: pikanterię, dosadność, perwersję, okrucieństwo. Honet lepiej zaspokaja nasze zmysły, które przecież programują nasze techniki mówienia o świecie i bycia w świecie. Zagajewski nas usypia, Honet ożywia. W tym sensie daje nam lepszy wgląd w nas samych – dlatego jest nam potrzebny.

piąte królestwo Honeta to przestrzeń katastrofy przeczuwanej i zarazem spełniającej się na oczach bohatera. Nie po raz pierwszy Honet wplata w swoje apokaliptyczne wizje motyw hitlerowskich Niemiec i Holocaustu. Jest to tylko jedna z masek kataklizmu, który dojrzewa jak larwa pasożyta, gdzieś płytko pod skórą, by raz po raz wydostać się i rozmnożyć. Rzeczywistość nieustannie rozpada się, “ciemność żłobi skazy” w czasie i pamięci, pozostaje tylko samotność wśród mgieł i pustyń. Gdzieś słychać jak “wiatr potrąca wisielca”, utopijnego marzyciela próbującego zawisnąć gdzieś pomiędzy niebem i ziemią, by nie podlegać żadnej rzeczywistości.

Budowany przez poetę świat przypomina jakieś niezwykłe panoptikum, gabinet osobliwości pełen bezpańskich zwierząt i pokracznych dziwolągów, które jednak są tylko i aż ludźmi. To świat trochę wynaturzony, jakby drugiego gatunku, pozbawiony kontroli i opieki, świat, którego wyrzekł się lub o nim zapomniał nawet Bóg, a jego wyznawcy poddali się nowej religii – konsumpcji […].