Przedstawiając dzieje opisywanego miejsca kronikarz przykłada do nich miarę tych, którzy żyli, tych, którzy pamiętają, i własną – miarę interpretatora. Dycki oddaje w ręce czytelnika kronikę jednego z miejsc na ziemi odmierzoną latami 1988-2003, a w niej dobrze już rozpoznawalne historie kątów i postaci. Słuszne w tym przekonanie, że sprawiedliwiej poznawać dziejopisa po jego kronice niż po rocznikach.

Poezja jako miejsce na ziemi to książka do pewnego stopnia obiecana i wyczekiwana. Obiecana, bo kolejne wiersze i tomy Dyckiego układały się w konsekwentną całość, a poeta zdawał się sugerować konieczność lektury całościowej. I jeśli nawet tak nie było, jeśli w kolejnych zbiorach Dycki usiłował złamać monopol własnej idei – a jest to również poezja końca pewnej idei – to z całą pewnością można mówić o momencie wyczekiwania ze strony czytelników: wyczekiwania na kontynuację i dopełnienie najważniejszych wątków, na zaokrąglenie sumy, której składniki przewijały się w kolejnych tekstach. (…) Powracające motywy – domu, śmierci, ciała męskości i zniewieścienia, schizofrenii – nie dopełniają się, lecz raczej nakładają na siebie i wciągają w fascynującą grę odbić, zniekształceń i chybionych konkluzji.