Witkowski dołącza więc do grona tych autorów, dla których najważniejsze zdaje się wypracowanie własnego języka. Dla takich bowiem poetów, jak Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki, Krystyna Miłobędzka, Dariusz Suska, Joanna Mueller, Roman Honet czy – właśnie – Przemysław Witkowski poezja rodzi się dzięki odpowiednio poprowadzonej narracji, a nieustanna praca nad kształtem frazy okazuje się głównym zadaniem poety. 

Opowiada się tu historię dojrzewania do własnego języka, który formuje się na styku tego, co prywatne, i tego co oficjalne, “medialne”. Wspomina się przodków i używane przezeń języki, impulsywnie odnosząc wspomnienia do inicjacji, do punktu wyjścia. Jednocześnie wiersze te stwarzają iluzję bywania na zajęciach, uczestniczenia w eksperymentach, badaniach, obserwacjach i doświadczeniach, wymienia się w nich i wymyśla nazwy przedmiotów i lekcji.

Preparaty są projektem spójnym na wielu płaszczyznach – spójność nie oznacza powtarzalności czy schematyczności – oglądanie (czytanie) kolejnych preparatów pamięci pozwala śledzić podmiot, ale dzięki przesunięciom nie pozwala stworzyć jego jednego portretu (“nie ma żadnego mnie, jest nas kilku”) – wspólny wierszom jest styl, wykorzystane bestiarium, charakterystyczna, ukryta pod płaszczem turpizmu i dowcipu wrażliwość. Wrażliwość ocierająca się o sentymentalizm, permanentne niepogodzenie się ze stratą sprawia, że poezja Witkowskiego ma wręcz charakter “reparacyjny”. 

(…) to książka wielce mnie nurtująca, nie potrafię stwierdzić z całą pewnością dlaczego, choć przypuszczam, że mniej więcej właśnie taki mógłby być jej sens. Czy na tym polega zamysł tomu, że Witkowski pisze o rzeczach przejmujących, a bohater? bohaterowie? wyrażają to na przemian w przepięknych, grubych słowach, a chwilę później nagłym zrywem? zmianą perspektywy? przechodzą do słów miękkich, pajęczych? Zastanawiałem się, czy owo zamazywanie sensu aby nie prowadzi do niechcianej sytuacji, w której siatka znaczeń rozrasta się do rozmiarów nie tyle przytłaczających, co przez swoją obszerność nieobejmowanych spojrzeniem, a więc pomijanych, ale to wciąż interesujące.