Elsner wybiera poetykę stonowaną, elegancką i, rzec by można, powściągliwą, często aż nadto, zostawiając mnie jako czytelnika z niedosytem doznań. [...] Elsner w swoim nowym tomie zachowuje się trochę jak linoskoczek, balansujący na linie zawieszonej na dużej wysokości. Z jednej strony idzie w swoim tomie pewnie, z namysłem, stawiając rozsądnie każdą kropkę jak krok. Lubi stawiać małe kroki, zamykać się w krótkiej formie i w tych tekstach podoba mi się najbardziej, to właśnie te wiersze są największym atutem tej książki.

Nie powinno dziwić, że Elsner, który jako poeta nie był nigdy rozrzutny, słowa ważył i dobierał z niezwykłą precyzją, musi teraz – po czterech latach bez ani jednego napisanego wiersza – walczyć o każdą kolejną linijkę, wydzierać ją z siebie. To być może ten przejmujący „chłód ust”, o który mowa w pierwszym tekście. Elsner zasadniczo zmienia punkt widzenia, z jakiego jego bohater opisuje świat. To już przecież nie ten sam człowiek: od dziesięciu lat jest gdzie indziej, z innego miejsca obserwuje, z innego miejsca mówi do nas – ma rodzinę, dzieci, doczekał się swoich grobów, z którymi nie wie, co począć. Przestał być młodym i wrażliwym wyrzutkiem, dopadła go nuda, codzienność, w której nadal nie może się odnaleźć.