Jarzmo (1)

retencja. fiszka pastucha

teren pisze nie­wi­dzial­na ręka.
teren otwie­ra się jak księ­ga
o kuli­stym kształ­cie i licz­nych
obro­tach: spraw odświęt­nych

i potocz­nych. cen­trum to wid­mo. obwód
nik­nie w sobie. nie da się oddzie­lić
wód nie­bie­skich od pod­ziem­nych. i nie wiesz,
w któ­rej rze­ce obmy­łeś twarz,
tak ją roz­ma­za­ły podwój­ne krę­gi.

teren tkwi w kuli. „ja” kwi­li w cen­trum, i bywa,
że wni­ka w sie­bie mimo­wol­nie, gdy obwód
to wid­mo i wchła­nia go dal, ponęt­ne pismo.

jesteś obra­zem jed­nak bez imie­nia, a dro­ga
już zaszła skąd się nie wra­ca. skła­dasz fisz­ki.
wsią­kłeś w wiersz rze­ko­mo rze­czy­wi­sty:

o tym jak chłop­ca okła­mał teren.
wia­ra prze­no­si góry, ale nie poko­na szyb­sze­go
– szep­nął dyk­ta­fon ujeż­dżo­ny przez ducha.

a to ozna­cza, ni mniej ni wię­cej:
regu­ły łamie się w samo połu­dnie.

klaun i klan. fiszka obosieczna

jeśli sam się nie chwa­lisz, jak oplu­ty sie­dzisz.
poła­mie cię mia­sto. przyj­dą z zęba­mi pole­ro­wa­ny­mi

w cie­niu. dyrek­tor to cyrk, jego łeb dota­cja. kto rzą­dzi
nie musi być czło­wie­kiem. albo­wiem jest wie­lo­rę­ki

mię­dzy aneg­do­tą a papie­ro­skiem, prze­mo­wą a przy­pi­sem.
ser­ce mu cza­sem dzwo­ni jak pusz­ka. poli­py cza­ją się w jeli­cie.

nie­je­den on. przy­jeb, to usza­nu­ją. uko­chaj, bo zamiast nie­go
mogą tu przy­słać jakąś kutwę i nie zdzier­żysz. wol­ta

i scho­dzi się w gruz. skła­da hoł­dy kum­plom. cału­je
na odlew wro­ga. cza­isz? to sztu­ka wła­da­nia albo pła­ka­nia.

nosisz na czo­le bar­wy kla­nu?
nie ma kla­nu? wypier­da­laj.