Nie­obec­ność jest nie tyl­ko bra­kiem – to potęż­na, ata­ku­ją­ca inten­syw­ny­mi fla­sh­bac­ka­mi siła, któ­ra mie­sza w gło­wach i życio­ry­sach, a rodzin­ne histo­rie obra­ca w stos potłu­czo­nych frag­men­tów. Przy­jem­ność lek­tu­ry debiu­tu Krzysz­to­fa Chro­now­skie­go pole­ga na ukła­da­niu tych nar­ra­cyj­nych kawał­ków w całość, któ­ra i tak uka­zu­je się tyl­ko na chwi­lę, bo wciąż docho­dzą kolej­ne dowo­dy na zbrod­nię porzu­ce­nia, nowe zdo­by­cze do kolek­cji utrat. Nie­obec­ność prze­ka­zu­je się tutaj jako rodzin­ne i naro­do­we dzie­dzic­two, dla­te­go języ­ko­we obra­zy nakła­da­ją się na sie­bie, two­rząc wie­lo­wy­mia­ro­wy por­tret, w któ­rym momen­ta­mi, w nie­po­ko­ją­cych prze­bły­skach, może­my ujrzeć tak­że rysy wła­snych twa­rzy.