Zestaw narzędzi podręcznych

Książka Nieobecność jest monologiem syna skierowanym do ojca w formie luźnych, ale komponujących się w całość niewielkich impresji. Monolog chce zadawać pytania, wypełniać luki, porządkować. Postacie w książce żyją trochę, tak jakby, bywają względnie obecne. Poza tytułową nieobecnością mamy do czynienia z całą paletą braków, które dotykają bohaterów, braków współistniejących, deficytów, które definiują, powodują zachowaniem, władczo kierują życiowymi wyborami.

Chcę przemawiać do czytelnika obrazami. Oczywiście obrazami napisanymi. Bo czytelnik przede wszystkim powinien widzieć, musi mieć możliwość dotknąć, może nawet poczuć, dopiero z tego rodzi się zrozumienie. Wierzę, że to się udało.

Interesująca jest dla mnie kwestia: jak bardzo można żyć iluzorycznie? Jak dalece da się unikać, jak bardzo można się mijać? Co o tym przesądza, że stajemy się albo sprawcami kierowniczymi swojego życia, albo jego ofiarami? Jak głęboko potrafią sięgać mechanizmy obronne, które za swe zdrowe zadanie mają przecież chronić integralność naszej psychiki, ale za daleko posunięte mogą być wymierzone w samą esencję egzystencji. A już na pewno w jej jakość.

Nieobecność jest wielopostaciowa, jest konsekwencją: wycofania, wyparcia, projekcji, przeniesienia, frustracji, lęków, choroby. Mamy tu między innymi: nieobecność ojca, nieobecność brata, nieobecność męża, nieobecność matki, nieobecność partnerów. Bohaterowie zasiadają do gry i grają swoimi życiami. O swoje życia.

Agregat próz składający się na Nieobecność to zbiór klocków. Zestaw narzędzi podręcznych, przy pomocy których czytelnik otrzymuje możliwość rekonstrukcji wewnętrznych światów bohaterów i relacji pomiędzy tymi światami. Jestem niezmiernie ciekawy, jak bardzo to zobaczy.