zemla vulgaris

pęknięcie

pozna­nie ist­nie­je rów­nież wte­dy gdy doświad­cze­nie się błą­ka
tak mówił ojciec kie­dy wycią­gał z macior­ki mar­twe jagniąt­ko

owca jest zwie­rzę­ciem beczą­cym
czło­wiek bre­dzą­cym

przez szcze­li­nę w ścia­nie wpa­da­ło świa­tło
któ­re musia­ło rów­nie dobrze pocho­dzić z nocy
kro­wa meł­ła jęzo­rem

im wyż­sza czu­łość tym więk­szy kon­trast

im dłuż­szy czas naświe­tla­nia tym dra­ma­tycz­niej­sze poru­sze­nie
świa­tło pochwy wyrów­nu­je się ze świa­tłem szyj­ki maci­cy

potem nastą­pi wypar­cie

posucha

gdzieś dalej musia­ło coś pły­nąć a było to do nich podob­ne

wie­rzy­my w powta­rzal­ność losu
nawet gdy cich­nie trans­port w łoży­skach

nie opusz­czać suche­go kory­ta uda­wać że dry­fu­ją
myśli córek opar­te na wie­rze­niach w ojców
upar­cie grze­bać w grzą­skim mule albo
gład­kim pęche­rzem powie­trza nacie­rać odro­sty

wyro­sną z nas babie lato bro­daw­ki na skó­rze

mar­twa rze­ka jest języ­kiem
któ­ry prze­stał­by mówić