U Laury gra toczy się o prawdę. Autorka zmienia tożsamości i style, nie po to, by coś ukryć, ale właśnie po to, aby odkryć prawdę. To w imię prawdy porzuca poezję, a potem do cna eksploatuje rozmaite style w prozie.

Riding przechodzi od naiwnego zaufania do zmysłów do mgliście rysującej się syntezy symbolu i autentyczności, której idealną realizacją byłyby wyposażone w magiczną, pełną znaczenia moc przedmioty, takie jak deklaracja w odpowiedniej formie .Odpowiedzi należy zapewne szukać w sprzecznościach wypełniających tekst, rozpostarty między biegunami intelektualizmu (zwraca uwagę dość oficjalne słownictwo: kwestionować , pokwitowanie , notariusz) i zmysłowości.

Artystyczna droga Jackson przebiega od fanatycznej wiary do fanatycznej nieufności wobec poezji. Podmiot liryczny coraz głębiej ukrywa się za słowami, chcąc je niejako sprowokować do samoczynnego ruchu, we właściwym językowi rytmie, niezakłóconym indywidualnymi emocjami, egoistyczną autoekspresją.