Rosa

Wiersz dla błękitnego jeźdźca

Pragnienie jest w moim śnie. Pragnienie,
długi placek zielonej plasteliny.
Ugina się, wszelkie pragnienie jest przeszłe,
a aktualne przez to, że pragnie się kogoś.

Wyostrzone poczucie obcości, kiedy zaczęła się rzeź.
Franz Marc w czasie tej wojny, w której poległ,
miał wizję, że jest, on i jego towarzysze,
że są wmieszani w wojsko Juliusza Cezara.

To nie było wspomnienie: dopiero w czasie tej wojny,
w której poległ, był jednym spośród tych umarłych
dwa tysiące lat wcześniej. Uzdy w nieprzeliczonych dłoniach,
u dłoni palce, przez całą wieczność ssane w brzuchach.

To on napisał w liście, że cierpiące konie,
które uwielbiał, całkiem spokojnie powystrzelał.
Jak teraz końskie wargi mogą muskać moją dłoń,
kiedy ja nie dotknąłem jeszcze jego żywego czoła?

Sala del Trono

Tradycja ciężkiej melancholii,
rękojeści kindżałów w kształcie nagich kobiet,
ludzie, już zaraz jako niemowlęta zawijani
w ciężkie materie, przetykane złotem.

Przy jakim obciążeniu jest jeszcze możliwe oddychać?
Ile miłości
zdołałem wyrwać sercu, które mnie nie cierpi?

Arka Noego

Nawet swoje posiłki czuję tylko per similitudinem,
one zaś ciemnym szlakiem wpadają poza świat.
Wnętrze ciała jest poza światem.
Każdy konkretny byt we mnie woła nieskończoność.
Pod stópką, która tyle co przyszła na świat
i nie potrafi chodzić, świat się ugina.
Moja dusza, mój umysł, moje zmysły są łupem erozji.
Ludzie, zwierzęta, rośliny, krajobrazy widzę
w olbrzymiej Arce Noego, nie na świecie.
Tym zaś przywołuję potop! Niech erozja następuje szybciej,
niech mi odbierze siłę, z którą go przywołuję!
Mityczne katastrofy niech stracą wszelki sens, jaki im przypisano!
Niech się poleją ze mnie nieskończone łzy!