Bosorka

barchany

w dzikich sadach kwaśne papierowe jabłonie
spisane chwiejną ręką na wnuczki
mieli je wydać za cztery hektary

uschły na płotach spocone półksiężyce koszul
wysunięte na wiatr z rozpusty wydęte jak usta

rodziły się dzieci zamszonych gór jedno po każdym przestępnym
wywoływałem jak wilki z lasu oswajałem jak własne
jadły mi z ręki resztki odebranej ziemi

pojawiały się w oknach na znak śmierci

nie było ofiary ponad tę z pustych chyży
przysięgam na tutejszego boga
daleko im było do tamtych miejsc

bazyli

wkładamy sobie w usta kawałki czerwieni
może jesteśmy tutaj wtedy
uginają się choć urodzaj nigdy nie był zasługą tylko ziemi

wkładamy sobie w usta lepkie grudy
ssiemy delikatnie wchodzą jak księżycówka
wkładamy sobie wszystko nawzajem
wieje nam zza cichej wody

może jesteśmy tutaj tylko po to żeby ich miało nie być
wkładam ci do oczu krajobraz
mówisz potok mówisz zimny jak skurwysyn

progi zamiast ławek i ławki zamiast progów
mówisz wasyl reaguje tylko na bazyli

bosorka

o zmroku wszystkie wyłaziły na brzeg

raz w miesiącu ściekało im po łydkach
miało to podobno coś wspólnego z fazami
barwiły wisłokę na czerwono

miało to podobno coś wspólnego z jej nagłym odpływem
odpływała w butach przypływała boso
miało to podobno coś wspólnego z jej nagłym przypływem
wzbierała najbardziej w pobliskich potokach

o zmroku wszystkim nam się zdarzało

raz w miesiącu ściekało im po łydkach czerwone
były młode tylko długo marszczyła je wisłoka

prawy dopływ

w okolicy ostrówka wisłoka wpływa do wisły
kurczowo trzymam się blatów futryn progów
dokąd tak płyniesz przed siebie od siebie

w okolicy ostrówka znaleziono resztki mojej krowy

ziemia rozpływa się w ustach
wciskam pod czuchanię jedno kwaśne jabłko
już mocno pomarszczone

w okolicy ostrówka wisłoka uchodzi do wisły

wysiedlam się szybciej niż oni

na czużyni

miejscowy bóg smarował im smalcem grubą pajdę chleba
leżeli w potokach żeby się oczyścić z pamięci
nawiedzała ich jak cień który się nie skracał sznur który się wydłużał

kieszenie wypchali na tęsknotę ziarnem

młodym zalepiali żywicą usta nie będziesz brał
cudzej ziemi za własną nie będziesz miał
innego domu poza tamtym jednym

stawały się przepowiednie jak w noc kupały

takie bajki opowiadali dzieciom przed snem
żeby rano gdy otworzą oczy

nigdy nie były na swoim

dike baby

widziałem w lasach ślady dzikich kobiet
gałęzie obgryzione do kości korę w strupach
widziałem mamuny nad brzegiem wisłoki
czekały na przypływ

podchodziłem za blisko

głaskałem długie południowe włosy
tamtego lata była wczesna wiosna
głaskałem cienie podobne do łodyg

mówiły że miejscowy bóg jest głupcem

widziałem stada dzikich kobiet
pod sklepem w świątkowej kupowały wódkę

mówiły że tam jest jeszcze smutniej