Historia jednego wiersza: “chwytne”

jak otworzyć włosy sprawić żeby mówiły jak alkohol
który rozmiękcza mięśnie gniecie koszulę spękane dłonie powleka
ciepłem bordowe żyły a w nich miękkie uderzenia chropowate dźwięki
powierzchnie nierówne jak linia łopatek rozmieniasz się w nich po
wielokroć po wielokroć zostajesz chcesz zatrzymać utrwalić
świat sam się rozsypie a potem złoży w jeden pulsujący punkt dotknie
do żywego mięsa przetrawi wszystko co sierpniowe zwarte cierpkie

Historia wiersza „chwytne” rozpoczyna się na wystawie zbiorowej Uważaj, niech tylko mój terapeuta to usłyszy! w Krakowie, gdzie natknęłam się na pracę Wiktorii Kieniksman pod tytułem „Jak otworzyć włosy”. Już samo to sformułowanie przykuło moją uwagę. Praca składała się z kilkudziesięciu woreczków strunowych, w których zamknięte były kosmyki włosów. Woreczki rozwieszono w kilku rzędach na ścianie. W opisie pracy umieszczona była informacja o tym, jak długo ślad po spożyciu poszczególnych substancji psychoaktywnych utrzymuje się w strukturze włosa. Potem dopisałam resztę.