Żyć kulminacją transtożsamości

Wiersze Marka Zielińskiego żyją kulminacją transtożsamości nim nasyci mainstream. To teksty, które pod naporem silnych bodźców oraz przyszpilających splotów relacji społecznych szukają prześwitów, w których może wybrzmieć pojedynczy głos. Zieliński jest uważny na melodię płynącą ze ścierających się ze sobą elementów świata nasyconego przemocą. Ta melodia wyznacza rytm jego wierszy, które kumulują w sobie dźwięki skrajnych rejestrów. Poeta z pełną swobodą zdaje się przemieszczać przez miejscami przeładowany przepływ obrazów i emocji, formalnie porządkując przestrzeń wiersza na podobieństwo utworu dramatycznego. Zieliński zręcznie rozkłada napięcie w wierszu, tworząc efekt przenikania się głośnego pierwszego planu oraz niepokojąco szeptanego tła, które podsuwa powracające niczym echo konteksty. Wykręcanie karku cisnormie staje się ruchem prześwietlającym siatkę ról społecznych, nierówności oraz reprezentacji jednostkowych doświadczeń w przestrzeni publicznej. Ciało wiersza i ciało w wierszach nadrywane nieraz gwałtownymi szarpnięciami jest tkanką, która skrupulatnie rejestruje wszelkie impulsy w obrębie sytuacji lirycznej. Wiersze Zielińskiego nie barykadują się przed czytelnikiem swoją niedostępnością. W ich złożoności i rozpiętości jest wystarczająco miejsca, które odbiorca ma możliwość wypełnić sobą, co daje efekt zaproszenia do rozmowy i równorzędności perspektyw.